HISTORIA ŻYCIA WSZECHŚWIATA - WSZELKIEJ CYWILIZACJI - Cz. XCIX

WYDARZENIA POPRZEDZAJĄCE

WYBUCH I WOJNY PIRAMIDOWEJ 

(12 500 r. p.n.e. - 8 620 r. p.n.e.) 

Cz. II

HEBRAJCZYCY

 Ok. 12 000 r. p.n.e. miało miejsce wydarzenie, które doprowadziło do wykrystalizowania się późniejszego (biblijnego) "narodu wybranego" - czyli Hebrajczyków. Wówczas to doszło do awaryjnego lądowania pewnego gwiazdolotu. Ów statek (mający na pokładzie osiem osób), musiał awaryjnie lądować na Ziemi (tereny dzisiejszej Rosji). Po wylądowaniu cała grupa przybyszów zajęła się naprawą uszkodzonego pojazdu. Niestety, doszło wówczas do katastrofy - podczas usuwania awarii gwiazdolotu, statek eksplodował zabijając pięć osób. Pozostała jedynie trójka przybyszy - jeden mężczyzna o imieniu LOBONAN i dwie kobiety DINA i LEVIA. Wszyscy oni pochodzili z planety Hebra, dawnej kolonii Malony, która po katastrofie tej planety, usamodzielniła się. Awaria ich gwiazdolotu, jego eksplozja i śmierć większości członków załogi, zadziałała na nich niezwykle deprymująco. Oto bowiem zdali sobie sprawę, że zostali uwięzieni na naszej planecie, nie mając żadnej możliwości powrotu do swojego świata. Dodatkowym dyskomfortem były niższe wibracje planety, w porównaniu do ich rodzinnego świata, co automatycznie doprowadziło do zaburzeń równowagi fizycznej oraz osłabienia emocjonalnego. Zdając sobie sprawę że tutaj prawdopodobnie zginą, postanowili podjąć próbę ratunku, kierując się na południe (północ była dla nich zbyt mroźna a oni nie byli przystosowani do tak dużego chłodu).

Podróż całej trójki trwała kilka miesięcy. W tym czasie Lobonan dbał o zdobycie pożywienia (dzięki ich broni, łatwo i skutecznie zabijał napotkane zwierzęta), natomiast Dina i Levia dbały o prowizoryczne składane namioty, w których się chronili. Dodatkowo obie kobiety zaszły w ciążę i po kilku miesiącach Dina urodziła syna RANANA a Levia syna RABIONA. W tamtym czasie w ok. 500 lat po Wielkim Potopie, ludzkość powoli odbudowywała dawny świat (przy pomocy i pod rządami dynastii Enkidów i Enlidów, czyli potomków braci Enkiego i Enlila), jednak spora ich część żyła w sposób koczowniczy i dość prymitywny (miasta były nieliczne). Tacy właśnie koczownicy pewnego razu zaatakowali obóz Lobonana i jego rodziny, próbując odebrać mu kobiety. Byli to ludzie, posługujący się prymitywną bronią (łuki i włócznie), dlatego też Lobonanowi (dysponującemu zaawansowaną technologicznie bronią), dość łatwo udało się ich pokonać. Potem na świat przyszły jeszcze córki a cała grupa dotarła w okolice DIL.MUN ("Świętej Ziemi" bogów z Nibiru), gdzie za zgodą Nibiruan osiadła. Następnie ta linia genetyczna, zmieszała się (ok. 11 000 r. p.n.e.) z linią genetyczną Noego z rejonu góry Ararat i w niezmienionym składzie (czyli zachowując "czystość" genetyczną, charakteryzującą się niełączeniem genów z "obcymi"), dotrwała do czasów Abrahama i jego biblijnych potomków (XXI wiek p.n.e.). O tym jednak w następnych tematach.

 ZJEDNOCZENIE EGIPTU 

UPADEK MARDUKA 

NOWA DYNASTIA i POWRÓT BRACI

(11 420 r. p.n.e. - 8 770 r. p.n.e.)

OZYRYS i IZYDA

 

Po przejęciu władzy nad południowym Egiptem (ok. 11 420 r. p.n.e.), Marduk konsekwentnie dążył do podporządkowania swej władzy całości kraju, czyli również kraju Magan (Delty Egiptu). Przy wsparciu SZAMGAZA (dowódcy planetarnej stacji księżycowej - IGGI), dokonał inwazji na kraj swego brata Ningiszzida i zmusił go do ucieczki. Bardzo nie spodobało się to innym Nibiruanom z kraju DIL.MUN, lecz jeszcze wówczas nie interweniowano. Tymczasem celem Marduka, było opanowanie nie tylko Egiptu (który pragnął podzielić pomiędzy swych dwóch synów spłodzonych  ze związku z Sarpanitu, kobietą nie pochodzącą nie tylko z jego rodu), lecz również innych terenów (w tym samego kraju Dil.Mun - czyli późniejszych obszarów Syrii i Palestyny). Synowie dorastali, a on zamierzał ofiarować im (w dziedziczne panowanie), opanowane przez siebie terytoria. Synami tymi byli dwaj "bogowie" o którym mowa jest w egipskiej mitologii - starszy ASAR i młodszy SATU (w mitologii znamy ich pod imionami Ozyrysa i Seta). 

Ukoronowaniem przymierza Marduka i Szamgaza, było małżeństwo synów pierwszego z córkami drugiego - ASTĄ i NEFTĄ (znanymi w mitologii egipskiej pod imionami - Izydy i Neftydy). Asar/Ozyrys wraz z małżonką, zamieszkał w pobliżu ojca na północy kraju (Delta - kraj Magan, dokąd po zdobyciu tej ziemi przeniósł się ze swym dworem Marduk). Natomiast Satu/Set (i jego małżonka) pozostał w kraju Hem-Ta (Egipt południowy), jako namiestnik swego ojca. W tym czasie jednak doszło do kontrolowanej (przez Nibiruan z Dil.Mun), rebelii (obawiali się oni zbytniego wzmocnienia Marduka, wspomaganego dodatkowo przez księżycowe centrum w Iggi, jedyną bazę umożliwiającą przedostanie się na Nibiru). Tak więc ok. 10 420 r. p.n.e. pewien Nibiruanin (zamieszkały w Egipcie), o imieniu SHU, wzniecił bunt przeciwko Mardukowi. Powstanie to (wspomagane przez innych Nibiruan), bardzo szybko ogarnęło większość kraju, stawiając Marduka w tragicznym położeniu. Poprosił więc on o pomoc swego sojusznika - Szamgaza, lecz ten ... odmówił, pozostawiając go samemu sobie. 

NEFTYDA

Nie mając innego wyjścia, Marduk musiał uciekać (będzie się odtąd dość długo ukrywał przed zemstą "bogów" z Nibiru). Natomiast władzę nad Egiptem przejął Shu i jego małżonka TEFNUT. Odtąd (przez kolejne 500 lat), będą oni sprawować władzę nad tym krajem, aż do czasu gdy zastąpi ich kolejna (wybrana przez Nibiruan), para bogów - GEB i NUT. O panowaniu Shu i Tefnut zupełnie nic nie wiadomo (channelingi milczą na ten temat całkowicie), nie znalazłem żadnego odniesienia do tego pięćsetletniego okresu rządów. O panowaniu ich następców Geba i Nut, którzy przejęli władzę ok. 9 920 r. p.n.e. także informacji jest niewiele. Poza może tą jedną, iż zezwolili oni na powrót do Egiptu obu synów Marduka - Ozyrysa i Seta (wraz z małżonkami). Wydaje się więc że zarówno pierwsza para bogów, jak i druga - to byli jedynie władcy zastępczy (można by rzec "techniczni"), powołani tylko do czasu, aż "bogowie" uznają za właściwe powrót obu braci (synów Marduka), do Egiptu, kolejny podział kraju i objęcie przez nich władzy. 

Wszystko szło dobrze, lecz nie wzięto pod uwagę jednego. Po pierwsze wszelkie potomstwo Nibiruan miało prawo dziedziczenia tronu i władzy po swych rodzicach (szczególnie ci zrodzeni z brata i siostry, ale także ze związków ze "śmiertelniczkami" - czyli kobietami nie pochodzącymi z Malony czy Nibiru i przez to podatnymi na szybszy upływ czasu, a co za tym idzie krótszego okresu życia - ok. 800 do 1000 lat, podczas gdy Nibiruanie dożywali po kilkadziesiąt, a nawet kilkaset tysięcy lat). Po drugie każdy syn marzył o zdobyciu tronu lub władzy dla siebie i swych potomków (nawet Enki swego czasu mocno konkurował z Enlilem o władzę). Po trzecie zaś, dozwolone były wszelkie środki (w tym zabójstwo), jeśli wynikało ze sprawiedliwych przesłanek (np. obalenie brata ojca, który pozbawił tronu swych bratanków). Do tego jeszcze dochodziła wzajemna niechęć członków jednej rodziny, częstokroć przechodząca w otwartą nienawiść. Oczywiście starano się nie przelewać bratniej ("świętej krwi"), lecz w otwartej walce o władzę bardzo rzadko przestrzegano tych zasad. 

Natomiast dodatkowym minusem, jaki zaważył w przyszłości nie tylko na historii samego Egiptu, lecz i całego regionu, był właśnie mroczny i pełen nienawiści charakter Seta, który odziedziczył po swym ojcu wszelkie negatywne cechy (nie znaczy to że Ozyrys był "barankiem pokoju", lecz nie przejawiał aż takiej żądzy nienawiści w stosunku do brata). Te cechy (i późniejsze zabójstwo Ozyrysa), doprowadzą Seta do władzy, lecz niepohamowana chęć jej poszerzania, spowoduje wybuch I Wojny Piramidowej, której skutki (takie jak np. atomowa zagłada Mohenjo-Daro), odczuje cały region Bliskiego Wschodu i Indii. 

 SATU/SET

KAŻDY MĘSKI CZŁONEK DYNASTII ENKIEGO I ENLILA MIAŁ PRAWO DO TRONU

TO WŁAŚNIE RODZIŁO WZAJEMNĄ NIENAWIŚĆ I PCHAŁO BRACI DO ZBRODNI

(Podobnie jak to miało miejsce np. w Osmańskiej Turcji)

CDN.