POLITYCZNE HITY POLSKIEGO INTERNETU

CZYLI NAJZABAWNIEJSZE

WYPOWIEDZI POLITYKÓW

 NA POCZĄTEK MÓJ ULUBIENIEC

RYSIU PETRUSEK CHYTRUSEK 

(i jego "Aniołki")

"TO JEST TAKIE PĄCZKOWANIE - GŁOWA PSUJE SIĘ OD GÓRY"

"DZIEWCZYNA I ... CHŁOPAK DO GINEKOLOGA"

"DOŚĆ DYKTATURY KOBIET"

"SZEŚCIU KRÓLI"

"DAWID KAMERUN"

"WNIOSEK FORMALNY DO ... PRZERWY"

"IMPERIA PADAJĄ ZWYKLE ... W SZCZYCIE SWEJ CHWAŁY"

I WIELE INNYCH ...

BRONEK KOMOROWSKI

"CHODŻ SZOGUNIE"

"JAN PAWEŁ TRZECI"

"STEFAN KAROL WYSZYŃSKI"

"WISŁAWA CZYMBORSKA"

I INNE ...

 

 

No i to chyba wszystko jeśli chodzi o głupie (ale niezwykle zabawne) wypowiedzi polskich polityków (nie chce mi się już bowiem wracać do dawnych opinii Kopacz czy Bieńkowskiej). Szukałem też podobnych w tonie, głupkowatych wypowiedzi polityków strony rządzącej (m.in.: Antoniego Macierewicza), ale ... nie mogłem takowych odnaleźć. 

Dla równowagi więc prezentuję ostatniego "jajcarza" polskiego internetu - Zbysia Stonogę, który równo jedzie po PiS-ie. Najlepsze jednak są przeróbki jego własnych wypowiedzi - boki zrywać.

 

PS: A NA KONIEC RELACJA AMERYKANINA, KTÓRY ZAMIESZKAŁ W POLSCE, I TO POMIMO CAŁEGO KOMIZMU NIEKTÓRYCH NASZYCH POLITYKÓW, CHYBA JEST COŚ W NASZYM KRAJU, SKORO NIE TYLKO AMERYKANIE I NIEMCY, ALE RÓWNIEŻ FRANCUZI, SZWEDZI, NORWEGOWIE I BRYTYJCZYCY CORAZ CZĘŚCIEJ DECYDUJĄ SIĘ PRZESIEDLIĆ DO POLSKI.

DOBREGO PRZEDŚWIĄTECZNEGO

PONIEDZIAŁKU ŻYCZĘ

 

DZIEJE KORONY BRYTYJSKIEJ - Cz. I

OD CELTÓW KU WSPÓŁCZESNOŚCI

  

RZYMSKA BRYTANIA

W tym temacie pragnę zaprezentować i opisać dzieje korony brytyjskiej, oraz poszczególnych władców, panujących nad Anglią, Walią, Szkocją a nawet Irlandią, od najdawniejszych (znanych nam) czasów, po dzień dzisiejszy. Takich serii będę przedstawiał kilka (a nawet kilkanaście), choć nie będą one ułożone w sposób chronologiczny. Po prostu jako pierwsze będę prezentował dzieje monarchii i monarchów tych, na których temat mam wystarczająco dużo informacji, z tym że chronologia zostanie zachowana co do dynastii, lub okresu historycznego, co oznacza że jeśli będę pisał np. o Windsorach, to w kolejnych tematach nie zaprezentuję władców z innej dynastii, póki nie skończę opowiadać o tej pierwszej. Tak samo jeśli idzie o okres historyczny w dziejach Brytanii, np. czasy rzymskie. Niewielu wie że podczas rzymskiego podboju, kilkukrotnie w Brytanii ujawniali się jacyś rzymscy uzurpatorzy, którzy władali samą Wyspą, całkowicie (lub prawie całkowicie), odseparowując ją od reszty rzymskiego imperium. Są to dość ciekawe postaci, na pewno warte przedstawienia, a ponieważ sami ogłaszali się cezarami, władając jednocześnie samą Brytanią, można i ich uznać za "rzymskich władców" tego kraju. 

Przechodząc zaś już do konkretu, w pierwszym temacie przedstawię władców z dynastii Lancasterów i Yorków, którzy złożyli podwaliny, pod władzę kolejnych władców z innych dynastii. Zacznijmy więc od dynastii Lancasterów i jej założyciela na brytyjskim tronie - Henryka IV   

LANCASTEROWIE i YORKOWIE

1399 - 1485

HENRYK IV LANCASTER

(1367-1413)  
(1399-1413)

Przyszły król Henryk IV Lancaster, urodził się dnia 3 kwietnia 1367 r. na zamku Bolingbroke w hrabstwie Lincolnshire w północnej Anglii. Henryk był po ojcu - księciu Janie, wnukiem króla Edwarda III (który panował w latach 1327-1377), jednego z największych władców w historii Anglii. Książę Jan był jednak młodszym synem króla Edwarda i nie miał praw do tronu. Pierwszym dziedzicem był jego starszy brat (siostry bowiem nie mogły dziedziczyć tronu), Edward książę Walii (zwany także "Czarnym Księciem", od koloru jego zbroi), jeden z najlepszych rycerzy swoich czasów (swoją drogą Edward "Czarny Książę", jak również polski rycerz - Zawisza Czarny z Garbowa, żyjący prawie w tym samym okresie - Zawisza był młodszy od Edwarda o 40 lat - przeszli do rycerskich legend średniowiecza). Książę Edward był pierworodnym dzieckiem pary królewskiej Edwarda III i jego małżonki Filippy z Hainaut. Lecz Książę Jan nie był wcale kolejnym pretendentem do korony zaraz po swym bracie, był bowiem dopiero trzecim synem króla. Przed nim był jeszcze jego starszy brat - Lionel książę Clarence (ten jednak zmarł w wieku 20-tu lat, jeszcze przed śmiercią Edwarda III). Czarny Książę był wspaniałym wodzem, żołnierzem i przywódcą (jak twierdzą ówczesne źródła), prawdziwym władcą z którym wiązano wielkie nadzieje. Był dobrym obserwatorem i szybko się uczył, już w wieku 9-ciu lat (w 1339 r.), mianowany został przez ojca regentem Anglii, na czas nieobecności króla w kraju w czasie zmagań wojny stuletniej (1337-1453).

W tym czasie książę Edward mimo młodego wieku brał udział w posiedzeniach Tajnej Rady królewskiej. On też jako już nastolatek prowadził osobiste (listowne), negocjacje z papieżami Klemensem VI i Innocentym VI. Potem posypały się kolejne zaszczyty i tytuły: hrabiego Chester 1333 r. księcia Kornwalii 1337 r. i wreszcie księcia Walii w 1343 r. Edward był także ponoć (jak twierdzą niektóre źródła), niezwykle przystojnym mężczyzną, dlatego też w jego alkowie przewijały się tabuny dziewcząt, niektóre z nich porodziły mu męskich bękartów. "Czarny Książę" najlepiej jednak sprawdzał się na polu walki. Już w wieku 15-tu lat, w 1345 r. książę Edward wziął udział w pierwszych walkach we Francji (początkowo jeszcze u boku ojca, następnie już samodzielnie. Zresztą król Edward III szczególnie miłował i cenił swego najstarszego syna spośród wszystkich swych dzieci, pokładał w nim bowiem wielkie nadzieje. Zresztą nie tylko on - wszyscy poddani, zarówno szlachta jak i gmin widzieli w nim ideał średniowiecznego władcy-rycerza). Pierwsze swe wielkie zwycięstwo odniósł książę Edward w bitwie pod Crecy w 1346 (jeszcze jako nastolatek). Było to dopiero preludium do szeregu zwycięskich bitew i kampanii tego "młodego lwa", jak zwali go rycerze służący pod jego rozkazami.

Największą wiktorią księcia Edwarda, było zaś zwycięstwo pod Poitiers z 1356 r. Większą część swego życia książę przeżył w siodle, nie przegrał też nigdy żadnej bitwy. Dochodziło nawet do dziwnego zjawiska, gdy książę nie brał udziału w walce, wówczas Anglicy prawie zawsze przegrywali z Francuzami, gdy zaś tylko pojawiał się na polu bitwy, sytuacja odmieniała się całkowicie. Książę był wszechstronnym wodzem, niczym Gajusz Juliusz Cezar (i inni sławni wodzowie z przeszłości), potrafił dowodzić zarówno na lądzie jak i na morzu (bitwa morska pod Winchelsea - 1350 r.). Nie dane mu jednak było zasiąść na tronie Anglii. Książę zmarł 8 czerwca 1376 r. najprawdopodobniej na raka, na tydzień przed swymi 46 urodzinami i dokładnie na rok przed śmiercią swego ojca - króla Edwarda III. Po śmierci umiłowanego królewskiego syna, tronu nie dziedziczył jednak jego młodszy brat - książę Jan, lecz najstarszy syn zmarłego "Czarnego Księcia" - książę Ryszard, który objął tron po swym dziadku w 1377 r. jako Ryszard II. 

Obejmując władzę Ryszard miał zaledwie 10 lat i nie mógł samodzielnie panować. I tutaj otworzyła się wielka szansa przed księciem Janem, który zdobył duży wpływ na młodego króla (choć też często działał na niekorzyść swego bratanka, lecz nigdy nie posunął się do zdrady). Był marnym dowódcą i kiepskim rycerzem, ale był człowiekiem niezwykle lojalnym i uczciwym, choć konsekwentnie wspierał swą rodzinę i swych potomków, dlatego też wygnanie z dworu jego najstarszego syna - Henryka, przez króla Ryszarda II w 1398 r. było dla niego wielkim psychicznym ciosem. Niedługo potem książę rozchorował się i zmarł 3 lutego 1399 r. Teraz nadzieja na przejęcie władzy stanęła przed jego wygnanym synem Henrykiem, który w pół roku po śmierci ojca - obalił swego kuzyna Ryszarda II i sam koronował się na króla Anglii jako Henryk IV.

CZERWONA RÓŻA LANCASTERÓW

Po obaleniu Ryszarda II - 30 września 1399 r. Henryk z Bolingbroke, przekonał parlament że to właśnie on ma największe prawo do korony Anglii. Nie musiał się zresztą wcale wysilać, był bowiem najstarszym męskim przedstawicielem dynastii Plantagenetów (nie licząc oczywiście obalonego Ryszarda II). Miał co prawda starsze siostry i kuzynki, lecz kobiety w owym czasie nie miały prawa dziedziczenia angielskiego tronu. Był więc Henryk pierwszym kandydatem do angielskiej korony. Parlament musiał uznać więc Henryka królem, lecz w dokumencie potwierdzającym prawa Henryka do tronu zapisano iż nie dziedziczy on "tytułem krwi", lecz "tytułem wyboru". Henryk jednak zdawał sobie dobrze sprawę, że jego pozycja jest bardzo słaba, dlatego też podjął pierwsze kroki na drodze ku jej umocnieniu. Jego koronacja odbyła się już w niecałe dwa tygodnie po wyborze - 13 października 1399 r. Była to również pierwsza koronacja w historii Anglii, gdy monarcha złożył przysięgę nie w tradycyjnej łacinie, lecz w języku angielskim. Wybór nowego władcy nie ułagodził wielmożów, już w grudniu wybuchł pierwszy bunt przeciw władzy Henryka IV, buntownicy zamierzali ponownie przywrócić tron Ryszardowi II. Powstanie szlachty jednak szybko zostało stłumione, już w styczniu roku następnego - przywódcy rebelii Tomasz Holland książę Surrey, jego wuj Jan Holland książę Exeter, Jan Montacute hrabia Salisbury i baron Gloucester Tomasz le Despenser - położyli głowy pod katowskim toporem.

Stłumienie rebelii nie oznaczało jednak końca kłopotów nowego monarchy. W lipcu 1400 r. Henryk IV rozpoczął kampanię zbrojną przeciwko Szkocji, która zakończyła się fiaskiem. Spowodowało to wybuch wielkiego powstania w Walii i próby uniezależnienia się jej od korony angielskiej. Dnia 16 września, pochodzący ze starej i szlachetnej walijskiej rodziny (Glyndyvrdów po mieczu i Sycharthów po kądzieli), niejaki Owen Glendower (dokładnie Owain ab Gruffydd, pan Glyndvrdwy - jak brzmiało pełne brzmienie jego nazwiska), został ogłoszony księciem Walii, zrywając jednocześnie wszystkie związki z Anglią. Powstanie rozlało się na całą Walię i gdy król Henryk powrócił we wrześniu ze Szkocji, stanął przed kolejnym wyzwaniem - jak szybko i skutecznie stłumić bunt, który rósł z każdym dniem. W grudniu 1400 r. miała też miejsce niezwykła wizyta. Wówczas to bowiem przybył do Anglii (jako pierwszy w historii i jedyny zarazem), cesarz bizantyjski Manuel II Paleolog. Jego wizyta wiązała się z próbą przekonania europejskich monarchów (wcześniej odwiedził dwór cesarski w Wiedniu, Francję i Aragonię), do udzielenia coraz słabszemu Bizancjum pomocy militarnej przeciw Turkom Osmańskim. Henryk przywitał dostojnego gościa z należytym szacunkiem, zorganizowano na jego cześć uczty i zabawy, połączone z turniejami rycerskimi i festynem. Król Anglii obiecał również pokaźne wsparcie finansowe na zakup broni i wynajęcie najemników, jednak odmówił wysłania do Konstantynopola angielskich wojsk. Z początkiem stycznia 1401r. Manuel opuścił Wyspy.

W maju 1401 r. Owen Glendower opanował całą Walię, usuwając stamtąd angielskie garnizony. Urósł w siłę tak bardzo że opracował plan bezpośredniego najazdu na Anglię. Dokonał nawet prewencyjnego wypadu na angielskie pogranicze, lecz do większego ataku jednak nie doszło. Prawdopodobnie Owen, zdawał sobie sprawę że jego wojsko na obcej, nieznanej ziemi, może ulec przewadze liczebnej przeciwnika, dlatego też postanowił czekać na angielski najazd na Walię. Doszło do niego w połowie września 1401 r. Walijczycy wpuścili wrogie siły wgłąb swego terytorium a następnie (stosując metodę walki szarpanej), zmusili Anglików do wycofania się (straty angielskie były dość duże, tym bardziej że Walijczycy atakowali z zaskoczenia, skupiając się głównie na mniejszych oddziałach, oddzielonych od głównych sił). Anglicy musieli ponownie uciekać z Walii.

Wcześniej bowiem 1 kwietnia 1401 r. niejaki William Rees ap Tudor (angielski banita walczący po walijskiej stronie z bocznej linii Tudorów), opanował zamek Conway, którego obrona i utrzymanie leżało w gestii angielskiego wielmoży Henryka Percy'ego zwanego "Raptusem" z racji wybuchowego charakteru (był to pra-pra-pra dziadek Henryka Percy'ego, pierwszego "chłopaka" Anny Boleyn, z którym spotykała się po swym powrocie z Francji w 1522 r.). Ten ruszył natychmiast i ze swymi żołnierzami spacyfikował całą okolicę, a już z końcem kwietnia odzyskał zamek Conway. Wysłał też zaraz wiadomość do króla, prosząc jednocześnie o przysłanie wojsku (i jemu osobiście), zaległego wynagrodzenia, a ponieważ znany był ze swego ostrego języka i wybuchowego charakteru, zagroził w owym liście monarsze zaprzestaniem dalszej walki, w przypadku królewskiej odmowy wysłania pieniędzy. Taki ton listu musiał zapewne wpłynąć na królewską decyzję, bowiem Henryk IV nie tylko odmówił wypłaty wynagrodzenia, lecz także oskarżył Henryka "Raptusa" o niedopełnienie swych obowiązków, jako że miał pilnować zamków i twierdz nadgranicznych w tym również twierdzy Conway (którą wcześniej król oddał Henrykowi Raptusowi w ramach podarunku. Zresztą nie tylko ten zamek otrzymał, również Chester, Flint, Denbigh i Carnarvon, oraz stałą pensję 3000 funtów rocznie w czasie pokoju i 12 000 w czasie wojny. Jak na owe czasy była to ogromna suma).

HENRYK PERCY "RAPTUS" 

ZE SWĄ MAŁŻONKĄ 

ELŻBIETĄ MORTIMER

 

Percy przełknął jeszcze wówczas "gorzką pigułkę" i nie nalegał więcej, tym bardziej że we wrześniu 1402 r. Anglię najechała armia szkocka pod wodzą hrabiego Douglasa i Murdocha Stewarta, syna księcia Albany. Henryk Percy znów okazał się więc potrzebny monarsze i powołany został wraz z hrabią Northumberlandem (czyli Henrykiem Percym, swoim ojcem), na dowódcę armii angielskiej, mającej zatrzymać szkocki pochód. Henryk Percy - "Raptus", wraz z hrabią Northumberlandem i księciem Jerzym hrabią Dunbar, zastąpili drogę Szkotom pod miejscowością Humbleton Hill, niedaleko miasteczka Millfield dnia 14 września 1402 r. Dzięki wcześniejszemu rekonesansowi terenu, Raptus zajął dogodne pozycje, które wystawiały szkockie oddziały pod ostrzał angielskich łuczników. Bitwa pod Humbleton Hill zakończyła się całkowitą klęską szkockich najeźdźców. Do angielskiej niewoli dostało się wielu szkockich arystokratów z Archibaldem Douglasem (dowódcą szkockich wojsk), na czele. 

Henryk Percy zamierzał zażądać wymiany jeńców od księcia Walii Owena Glendowera (u którego niewoli znajdował się jego szwagier sir Edmund Mortimer, zaś Douglas był sprzymierzeńcem Owena w wojnie z Anglią). Okazało się jednak że król Henryk IV ma zupełnie inne plany tyczące Douglasa i resztę szkockich więźniów. Król uważał że tacy rycerze jak Douglas, nie powinni zostać zwolnieni, nawet za cenę okupu, ponieważ mogliby podjąć dalszą walkę przeciw Anglii. Henryk Percy nie zamierzał jednak odpuszczać, a ponieważ znany był z wybuchowego charakteru i ciętego języka, doprowadził nawet do sprzeczki i wymiany ostrych słów z monarchą. Ten urażony do głębi butą Henryka Raptusa, uderzył go w twarz i nazwał zdrajcą. Stało się to w otoczeniu innych angielskich wielmożów i samego hrabiego Northumberlanda, ojca Raptusa. Percy wówczas butnie odpowiedział że król otrzyma jego odpowiedź na tę zniewagę "nie tutaj a w polu". 

Owa kłótnia króla z Henrykiem Raptusem miała miejsce w grudniu 1402 r. Henryk Percy od razu też rozpoczął przygotowania do buntu przeciw Henrykowi IV. Jeszcze 13 grudnia Raptus wydał odezwę w Cheshire, która mówiła iż Henryk IV zdobył władzę w wyniku oszustwa i nie ma on praw do korony bowiem żyje prawowity następca tronu - sir Edmund Mortimer, wnuk drugiego syna króla Edwarda III - Lionela z Antwerpii, starszego brata Jana z Gandawy - ojca Henryka IV. Wzywał więc wszystkich mieszkańców do zaciągania się pod jego sztandary, by walczyć z "uzurpatorem" i przywrócić na tron prawowitego władcę. Jednocześnie Henryk Percy uwolnił z niewoli Archibalda Douglasa i porozumiał się z Owenem Glendowerem w celu wspólnej walki z królem Henrykiem IV. Glendower zaraz też uwolnił szwagra Percy'ego sir Edmunda Mortimera. 

Do Henryka Raptusa zaczęli się przyłączać lokalni szlachcice wraz z rycerstwem, niezadowoleni z rządów Henryka IV. Dołączył do niego również jego stryj Tomasz Percy hrabia Worcester, jednak stanowisko ojca Raptusa - księcia Northumberland było początkowo dość niejednoznaczne, w końcu jednak opowiedział się po stronie syna. Trzeba też tutaj od razu stwierdzić, że choć Edmunt Mortimer był wnukiem Lionela z Antwerpii i teoretycznie miał prawo do korony, to jednak był jeden szczegół który mógł odebrać mu pierwszeństwo następstwa tronu i przekazać je Henrykowi IV. Jaki to był szczegół? Co prawda niewielki lecz niezwykle istotny w tamtych czasach - sir Edmunt Mortimer był synem Filippy hrabiny Ulsteru, jedynej córki Lionela z Antwerpii. Był to więc potomek z bocznej linii po kądzieli a nie po mieczu, dlatego też prawa Mortimera do tronu Anglii nie były jednoznacznie pewne. 

Celem Henryka Raptusa było połączenie dwóch powstań - tego walijskiego pod wodzą Owena Glendowera i antykrólewskiego buntu szlachty pod jego osobistym przywództwem. 6 lipca 1403 r. Henryk Percy, książę Northumberland, na czele swej armii wyruszył ku twierdzy Shrewsbury, gdzie też miał oczekiwać na przybycie oddziałów walijskich. Raptus wyszedł z Cheshire z niewielkimi siłami liczącymi zaledwie 160 rycerzy, wśród których było jeszcze 20 szkockich rycerzy wraz z Archibaldem Douglasem, oraz kilkuset lekkozbrojnej piechoty. 9 lipca wkroczył do Chester, gdzie dołączył do niego Tomasz Percy hrabia Worcester - jego stryj, prowadząc dość pokaźne siły. Opanowanie (bez walki), Chester było sporym sukcesem buntowników, jako że twierdza ta była strategicznym punktem, łączącym północną Walię z resztą Anglii. Jej opanowanie umożliwiłoby połączenie sił armii Henryka Raptusa z oddziałami walijskimi Owena Glendowera. Niestety Owen nie zdążył na czas przybyć pod Chester, zajęty był w tym czasie oblężeniem angielskiej twierdzy Carmarthen, którą zdobył w połowie lipca.

Henryk Raptus zaraz też wysłał część swych oddziałów pod dowództwem księcia Northumberland w kierunku Yorku, celem opanowania największego angielskiego miasta na północy. Sam pozostał z niewielkimi siłami, liczącymi zaledwie 4000 żołnierzy. W tym też czasie wystosował odezwę do żołnierzy, w której oskarżał Henryka IV o największe zbrodnie. Zarzucał mu złamanie wszystkich obietnic danych ludowi i żołnierzom (chodziło o niedotrzymanie przez Henryka IV obiecanego żołdu dla wojska i wstrzymanie "pensji" dla Henryka Raptusa, po upadku zamku Conway w kwietniu 1401 r. Dalej zarzucał królowi zamordowanie Ryszarda II w lutym 1400 r. (Ryszard II rzeczywiście zginął prawdopodobnie zagłodzony na śmierć na rozkaz Henryka IV - 14 lutego 1400 r. na zamku Pontefract. Był bowiem dużym zagrożeniem dla nowego króla i nie można było pozwolić mu żyć. Jednak z drugiej strony nowy król nie mógł też oficjalnie skazać Ryszarda II na śmierć, bowiem pochodził on z królewskiego rodu i był jego kuzynem. Przelanie królewskiej krwi było bowiem świętokradztwem, jako że król był bożym pomazańcem i reprezentantem woli Boga na Ziemi. Skazanie go na śmierć było więc wystąpieniem przeciwko Bogu, co spowodowałoby niechybny upadek rządów Henryka IV. Dlatego też musiał znaleźć inny sposób pozbycia się niebezpiecznego kuzyna - zagłodził go więc na śmierć, a ludowi ogłosił iż umarł w wyniku powikłań zdrowotnych).

Gdy tylko do Chester przybyły posiłki pod wodzą barona Tomasza Bardolfa, Henryk Raptus nakazał wymarsz w kierunku miasta Shrewsbury, stojącego na drodze do Londynu. Wcześniej jednak Raptus podszedł pod dobrze ufortyfikowaną twierdzę Shropshire i rozpoczął jej oblężenie. Henryk IV dowiedziawszy się o kierunku marszu oddziałów Henryka Percy'ego, nakazał 12 lipca wymarsz swej armii w kierunku Shrewsbury. Armia królewska stanęła pod murami miasta już 20 lipca, a król postanowił nie wchodzić do twierdzy, tylko poczekać z armią na przybycie sił Raptusa. Rozbito też dwa obozy, na północ i na południe od miasta. Henryk Percy przerwał oblężenie Shropshire i czym prędzej ruszył w kierunku Shrewsbury, przybył tam już o świcie 21 lipca 1403 r. i rozłożył się obozem naprzeciwko miasta. Król Henryk IV widząc to, nakazał zwinąć północny obóz i przekroczyć rzekę Severn (nad którą leży Shrewsbury), z zamiarem przecięcia odwrotu armii Raptusa. Nie powiodła się owa próba, gdyż Henryk Raptus umocnił się na kierunku północno-zachodnim, a oddziały królewskie były zbyt słabe, by próbować zepchnąć stamtąd główne siły Percy'ego. Przed bitwą, król postanowił wszakże dać Raptusowi możliwość honorowego złożenia broni i uzyskania królewskiego przebaczenia. Henryk Percy musiał jednak zgodzić się nie tylko na oficjalne uznanie Henryka IV za prawowitego władcę Anglii, lecz także wyrazić zgodę na pewne "symboliczne kary umowne". Oczywiście Raptus królewską propozycję odrzucił, używając przy tym dość mocnych i obelżywych słów w stosunku do królewskiego majestatu. Bitwa stała się nieuniknioną koniecznością.

 CDN.

PAMIĘTNIKI Z RAJU?

"SIELSKIE" I "ANIELSKIE" 

ŻYCIE W EDENIE

Lubię wracać do dawno czytanych klasyków literatury światowej. Obecnie co prawda czynię to już coraz rzadziej, gdyż po prostu brakuje mi na wszystko czasu, ale dawniej lubiłem to robić. Lubię sobie na przykład od czasu do czasu wrócić do lektury "Białego Kła" - Jacka Londona, czy "Komu bije dzwon" - Ernesta Hemingwaya (mimo że ci pisarze odczuwali jakąś taką niezrozumiałą dla mnie sympatię do marksizmu). W tym temacie jednak pragnę zaprezentować wybrane fragmenty z dzieła jednego z moich ulubionych, amerykańskich pisarzy - Marka Twaina ("Książę i żebrak", "Jankes na dworze króla Artura" czy "Przygody Tomka Sawyera") pt.: "Pamiętniki Adama i Ewy". Jest to ciekawe spektrum psychologiczno-społecznych relacji damsko-męskich, pokazanych w satyrycznej i niezwykle łatwej do przyjęcia formie. Poniżej pragnę zaprezentować wybrane fragmenty z tej książki, które według mnie dobitnie pokazują różnice w mentalności kobiety i mężczyzny, ich codziennych rozterek, przemyśleń i kłopotów z jakimi muszą się zmagać na co dzień główni bohaterowie, którzy pełnią tutaj rolę archetypicznych odpowiedników przedstawicieli własnej płci. Poza tym niektóre fragmenty wydają się niezwykle komiczne. 

A OTO KILKA FRAGMENTÓW Z 

"PAMIĘTNIKÓW ADAMA I EWY" 

MARKA TWAINA

PONIEDZIAŁEK

To nowe stworzenie o długich włosach ciągle staje mi na drodze. Czatuje wciąż w pobliżu i podąża moimi śladami. Nie lubię tego, nie przywykłem do towarzystwa. Wolałbym, aby przebywało wśród innych zwierząt.

WTOREK

Obserwowałem wielki wodospad i sądzę, że to najwspanialsza rzecz w tej okolicy. Nowe stworzenie nazywa go wodospadem Niagara, nie mam pojęcia dlaczego. Mówi, że wygląda jak wodospad Niagara. Nie jest to wystarczający powód, raczej tylko kaprys i głupota. Sam nie mam okazji aby czemukolwiek nadać nazwę. Nowe stworzenie wymyśla nazwy dla każdej istoty, która się pojawia, zanim zdołam się sprzeciwić. I zawsze używa tej samej wymówki: że dana rzecz tak właśnie wygląda. Weźmy na przykład dodo. Utrzymuje, że skoro ktoś nań spojrzy, od razu wie, że wygląda jak dodo. Bez wątpienia będzie musiało być tak nazwane. Nuży mnie zawracanie sobie tym głowy. Dodo? Nie wygląda bardziej na dodo niż ja sam.

ŚRODA

Wybudowałem sobie szałas dla ochrony przed deszczem, lecz nie mogłem cieszyć się nim w spokoju. Nowe stworzenie już tam wtargnęło, a gdy próbowałem je wypchnąć, zaczęło wylewać wodę z otworów, którymi patrzy. Ocierało je wierzchem łap, wydając przy tym takie odgłosy jak niektóre zwierzęta, kiedy cierpią. Chciałbym, żeby przestało tyle mówić, bo gada bez przerwy. Brzmi to jak zaczepka lub niesprawiedliwy przytyk w stosunku do tego biednego stworzenia, nie miałem jednak tego na myśli. Nigdy dotąd nie słyszałem ludzkiego głosu, a więc każdy nowy i obcy dźwięk wdzierający się tutaj, w uroczyste milczenie tej sennej samotności, razi moje ucho jak fałszywa nuta. A ten nowy dźwięk rozlega się tak blisko mnie, tuż przy mym ramieniu, tuż przy mym uchu, najpierw z jednej, potem z drugiej strony, ja zaś przyzwyczaiłem się do odgłosów dobiegających z pewnego oddalenia.

 

PIĄTEK

Wymyślanie nazw postępuje nadal beztrosko pomimo mych sprzeciwów. Znalazłem bardzo stosowną nazwę dla tej okolicy, melodyjną i ładną: "Ogród Rajski". Prywatnie, lecz nie oficjalnie, w dalszym ciągu używam tej nazwy. Nowe stworzenie utrzymuje, że te lasy, skały i cały krajobraz w niczym nie przypominają ogrodu, lecz wyglądają jak park, jak nic innego, tylko właśnie park. Nie zasięgając więcej mej rady, na nowo nazwało ogród - "Parkiem Niagara". Wydaje mi się to zbyt samowolne. Pojawiła się tez tabliczka: "Nie deptać trawy". Moje życie nie jest już tak szczęśliwe jak przedtem.

SOBOTA

Nowe stworzenie zjada tak dużo owoców, że przypuszczalnie wkrótce nam ich zabraknie. Znów "nam" - to słowo tego stworzenia, a przyswoiłem je sobie, odkąd tak często je słyszę. Dziś rano zaległa gęsta mgła. Nie wychodzę podczas mgły, natomiast nowe stworzenie spaceruje przy każdej pogodzie. Wychodzi do ogrodu, sztywno stąpając na obłoconych nogach. Mówi bez przerwy. A dawniej bywało tu tak cicho i przyjemnie.

NIEDZIELA

Jakoś wytrzymałem, choć ten dzień staje się coraz bardziej męczący. Zeszłego roku w listopadzie ustanowiono go dniem odpoczynku. Przedtem miałem sześć takich dni w tygodniu. Dziś rano spotkałem nowe stworzenie, gdy próbowało strącić jabłko z drzewa zakazanego.

PONIEDZIAŁEK

Nowe stworzenie twierdzi, że nazywa się Ewa. W porządku. Nic nie mam przeciw temu. Mówi, że tak powinienem na nie wołać, jeśli chcę, aby przyszło. Powiedziałem, że to zbyteczne. Użycie tego wyrażenia podniosło w jej oczach moje znaczenie: istotnie, to mocne i celne słowo, którego można używać. Utrzymuje, że nie jest "Ono", lecz "Ona". Jest to mało prawdopodobne, lecz wszystko mi jedno; nic mnie nie obchodzi, kim jest, byle tylko sobie poszła i przestała tyle mówić.

WTOREK

Zaśmieciła cała okolicę wstrętnymi nazwami i drażniącymi napisami: "Do wiru wodnego", "Do koziej wyspy", "Do jaskini wiatrów". Utrzymuje, ze park stałby się przytulnym letniskiem, gdyby panował taki zwyczaj. Letnisko to jeden z jej wymysłów - po prostu słowo bez żadnego znaczenia. Co oznacza "letnisko"? Ale ona ma taką manię wyjaśniania wszystkiego, że lepiej jej nie pytać.

PIĄTEK

Zaczęła błagać mnie, bym nie przepływał tego wodospadu. Cóż to jej szkodzi? Dziwię się, dlaczego przejmuje ją to dreszczem grozy. Zawsze to robiłem - zawsze lubiłem zanurzać się w wodzie odczuwając przy tym podniecenie i chłód. Sadzę, że wodospad po to właśnie istnieje, skoro nie ma z niego innego pożytku, a przecież musiał być na coś stworzony. Jej zaś wydaje się, że wodospad stworzono dla jego malowniczości - jak nosorożca lub mastodonta.

 Nie podobało jej się, gdy przepłynąłem wodospad w beczce. Była również niezadowolona, gdy pływałem w balii. Przepłynąłem Wir Wodny i Katarakty w ubraniu z listka figowego, które całkiem się zniszczyło. Stąd nudne utyskiwania nad moją ekstrawagancją. Czuję się tu za bardzo skrępowany. Potrzebuję zmiany krajobrazu.

SOBOTA

W ubiegły wtorek w nocy uciekłem i wędrowałem przez dwa dni. Zbudowałem sobie nowy szałas w miejscu odosobnionym i w miarę możności zatarłem za sobą ślady, lecz ona wytropiła mnie przy pomocy oswojonego zwierzęcia, które nazywa wilkiem, zbliżyła się, wydając żałosne odgłosy i lejąc wodę z miejsc, którymi patrzy. Musiałem z nią wrócić, lecz mam zamiar zaraz odejść, gdy tylko nadarzy się okazja. Ona zajmuje się rożnymi głupstwami, miedzy innymi próbuje zbadać, dlaczego zwierzęta zwane lwami i tygrysami żywią się trawą i kwiatami, chociaż jej zdaniem rodzaj ich uzębienia wskazuje na to, ze powinny pożerać się nawzajem. Głupstwo, bo gdyby tak miało być, to pozabijałyby się, a to sprowadziłoby, o ile dobrze rozumiem, tak zwaną ,"śmierć", która, jak mi mówiono, nie wtargnęła jeszcze do Parku. Z pewnych względów szkoda, że tak się nie stało.

NIEDZIELA

Jakoś wytrzymałem.

PONIEDZIAŁEK

Ona znów się wspinała na to drzewo. Przepłoszyłem ją stamtąd. Powiedziała, że nikt nie patrzył. Uważa, że to wystarczająco usprawiedliwia wszelkie ryzyko. Użyłem takiego wyrażenia. Słowo "usprawiedliwia" wzbudziło jej podziw - a także zazdrość. Sądzę, ze to trafne słowo.

CZWARTEK

Oznajmiła mi, że powstała z żebra wyjętego z mego boku. Jest to chyba mało prawdopodobne, gdyż nie brakuje mi ani jednego żebra. Bardzo martwi się o sępa i przypuszcza, że trawa mu nie służy. Obawia się, że nie będzie mogła go dłużej hodować, i sądzi, iż powinien żywić się padliną. Sep musi sobie radzić z tym, co dostaje. Nie możemy zmienić całego świata dla wygody sępa.

SOBOTA

Wczoraj wpadła do jeziora, gdy jak zwykle przeglądała się w jego tafli. Omal się nie udusiła i powiedziała, że było to bardzo nieprzyjemne. Dlatego, żal jej się zrobiło stworzeń żyjących w jeziorze, które nazywa rybami, gdyż w dalszym ciągu nadaje nazwy zwierzętom, choć tego nie potrzebują i nie zbliżają się, gdy na nie woła. Ale ponieważ jest tępa, więc nie ma to dla niej większego znaczenia, zeszłej nocy wydobyła mnóstwo ryb z wody i położyła mi na posłanie, bym je ogrzał. Obserwowałem je przez cały dzień i nie zauważyłem, aby były szczęśliwsze niż poprzednio, chyba tylko spokojniejsze. Gdy zapadnie noc, wyrzucę je z domu. Nie będę już spać razem z nimi. Zauważyłem, że są wilgotne i zimne, i bardzo nieprzyjemnie jest tak leżeć pośród nich nago.

NIEDZIELA

Jakoś wytrzymałem.

WTOREK

Ostatnio zajęła się wężem. Inne zwierzęta są zadowolone, gdyż dotąd na nich przeprowadzała swe doświadczenia i zakłócała im spokój. Ja jestem również zadowolony, gdyż wąż mówi i dzięki temu mam chwile wytchnienia.

PIĄTEK

Oznajmiła mi, że waż radzi jej, aby spróbowała owocu z tego drzewa, gdyż wówczas posiądzie ogromną, wyjątkową i wspaniałą wiedzę. Powiedziałem jej, że to pociągnie za sobą również przeciwny skutek - sprowadzi śmierć na ziemię. Popełniłem błąd - lepiej było zachować tę uwagę dla siebie, podsunęło jej to myśl, że mogłaby ocalić chorego sępa, a osowiałym lwom i tygrysom dostarczyć świeżego mięsa. Radziłem jej trzymać się z dala od tego drzewa. Odpowiedziała, że wcale nie ma tego zamiaru. Obawiam się, że będą kłopoty. Chciałbym odejść.

ŚRODA

Miałem urozmaicone przeżycia. Uciekłem tej samej nocy i jechałem konno przez całą noc tak szybko, jak tylko mogłem, miałem nadzieję, że wydobędę się z Parku i ukryję w jakiejś innej okolicy, zanim zaczną się kłopoty, lecz nie udało mi się. Mniej więcej na godzinę przed wschodem słońca, gdy przejeżdżałem przez kwietną równinę, na której pasło się, spało albo igrało tysiące zwierząt, zerwał się nagle - niczym huragan - przerażający zgiełk, i w jednej chwili równinę ogarnął szalony tumult, każde zwierzę zaatakowało swego sąsiada. Domyśliłem się, co to znaczy - Ewa zjadła owoc i śmierć zstąpiła na świat.

Tygrysy pożarły mego konia, ignorując zupełnie mój zakaz - i zjadłyby nawet mnie samego, gdybym w porę nie uciekł ile sił w nogach. Znalazłem pewne miejsce poza Parkiem, gdzie przez parę dni czułem się bezpiecznie, lecz ona mnie odnalazła. Odnalazła mnie i nazwała to miejsce Tonawanda - tłumacząc mi, że wygląda jak Tonawanda. Tak naprawdę to wcale nie zmartwiłem się, gdy przyszła ponieważ tutaj znajdują się tylko nędzne resztki, a ona przyniosła trochę tamtych jabłek. Musiałem je zjeść, gdyż byłem bardzo głodny. Postąpiłem wbrew swoim zasadom, lecz uważam, że zasady nie mają istotnej mocy, jeżeli jest się głodnym. Przyszła osłonięta gałęźmi i pękami listowia, a gdy spytałem ją, co oznacza to bezsensowne przebranie, drżąc i rumieniąc się zerwała je i rzuciła na ziemię. Nigdy dotąd nie widziałem, aby ktoś tak drżał i rumienił się, więc wydało mi się to niestosowne i głupie. Powiedziała, że wkrótce sam to zrozumiem. Miała rację. Choć byłem bardzo głodny, odłożyłem na pół zjedzone jabłko - chyba najlepsze, jakie kiedykolwiek widziałem o tak późnej porze roku - i okryłem się odrzuconymi przez nią gałęźmi; po czym przemówiłem do niej z pewną surowością domagając się, by poszła i przyniosła, więcej gałęzi i nie robiła z siebie widowiska. Gdy to uczyniła, przyczołgaliśmy się na miejsce, gdzie odbyła się walka zwierząt, zebraliśmy ich skóry, a ja poprosiłem Ewę, aby uszyła parę ubrań stosownych do publicznych wystąpień. Są niewygodne, to prawda, ale za to stylowe, a to najważniejsze, jeśli chodzi o stroje.

Dochodzę do wniosku, że ona jest całkiem dobrą towarzyszką. Zdaję sobie sprawę, że bez niej czułbym się samotny i przygnębiony, zwłaszcza teraz, gdy straciłem swoją posiadłość. Jeszcze jedno: powiedziała, że zgodnie z rozkazem będziemy odtąd zarabiać na życie. Ona zajmie się pracą, a ja będę nadzorował.


PRAWDA ŻE ZABAWNE?

 

SZCZĘŚCIE JEST WTEDY GDY NIE MA NIESZCZĘŚCIA! - Cz. I

CZYLI MOJE ROZWAŻANIA NA TEMAT

FEMINIZMU, FEMINISTEK, 

"CZARNYCH PROTESTÓW" I ... 

BARDZO NIESZCZĘŚLIWYCH,

POGUBIONYCH I ZRANIONYCH 

PRZEZ ŻYCIE LUDZI

Pozwolę sobie w tym temacie podjąć temat feminizmu. Nie zamierzam jednak wgłębiać się w to środowisko bardziej, ani też analizować jego marksistowskich korzeni, tylko skupić się na kwestii feminizmu, jako ... no właśnie, jako czego? Czy feminizm w dzisiejszych czasach jest jeszcze nam do czegokolwiek potrzebny? Kilka lat temu (2 lata), napisałem na ten temat swoją prywatną opinię, pozwolę więc ją tutaj ponownie zaprezentować (dokonałem w tym tekście kilku drobnych, "kosmetycznych" zmian), a następnie zastanowić się czym jest współczesny feminizm i dlaczego ... tak łatwo mamić nim kobiety. 

PRZEJDŹMY WIĘC DO TEKSTU:  

Tak jakoś się złożyło, że "zaglądnąłem" przez przypadek na jeden z feministycznych portali i od razu zdałem sobie sprawę że mamy poważny problem. O co mi chodzi? Znalazłem tam artykuł napisany przez pewną Amerykankę (Amerykanie wiadomo - większość z nich to totalne przygłupy - pamiętam jak czytałem wspomnienia pewnego oficera SS, który podczas II wojny światowej przeprowadzał "rozmowy" z wziętymi do niewoli amerykańskimi jeńcami, którzy pytali go np. czy Niemcy mają dostęp do morza, lub czy ... leżą w Europie), tak więc owa Amerykanka (niejaka Patricia Valoy), prezentuje mity związane z kobiecością (przedrukowane na owym feministycznym portalu). Owa pani ("ciotka" - byłoby chyba dość łagodnym określeniem całej tej feministycznej trzódki), twierdzi na przykład że fakt oczywisty, iż kobietom brakuje siły fizycznej, potrzebnej do pracy na budowie i w innych zawodach, wymagających sporej siły fizycznej to (uwaga, uwaga) ... MIT.

Najbardziej "rozwaliło" mnie stwierdzenie: "Siła fizyczna jest konstruktem społecznym, nie faktem biologicznym", albo to (najlepsze podkreślam): "Siła fizyczna, ogólnie rzecz biorąc, nie jest faktem biologicznym. Wychowujemy chłopców tak, aby uczyli się, że muszą być aktywni fizycznie i sprawni, podczas gdy dziewczynki zachęca się do tego, by były delikatne i kruche. Nie zawsze tak jest, ponieważ wiele dziewczynek uprawia sport i wykonuje inne aktywne zajęcia, ale to błędne przekonanie występuje powszechnie".

Przyznam się szczerze że czytając to "coś", nie sposób się nawet "otrzeć" o choćby cień logiki. Zresztą logika i feminizm to dwie samo-wykluczające się sprzeczności i odczułem to na własnej "skórze". Kiedyś na jednym z forów feministycznych (całe szczęście nie ma ich wiele w polskim internecie - co świadczy że Polacy jeszcze nie do końca zgłupieli), próbowałem wytłumaczyć paniom feministkom, jak mogłyby swój feminizm "sprzedać" mężczyznom, uczynić go powszechnie dostępnym, a nawet szanowanym przez mężczyzn. Zresztą mężczyźni nie widzą problemu i są skłonni "posunąć" się u władzy, nie są bowiem samolubami (przynajmniej większość nie jest). Chodzi tylko o to, by "ciotki" przestały o wszystko co złe oskarżać mężczyzn, gdyż nie ma tak by jedna płeć ponosiła odpowiedzialność za niedorozwój drugiej.

Aby przekonać mężczyzn do feminizmu, należy włączyć ich aktywnie w ten proces, zacząć ich chwalić za to co już uczynili w kwestii praw kobiet (sądzicie że gdyby faceci się nie zgodzili, to owe "ciotki" cokolwiek by wywalczyły - choćby nawet w kwestii prawa do głosowania). Wszystko co kobiety dotąd wywalczyły, powstało za zgodą i jawnym przyzwoleniem mężczyzn, którzy jako z natury szlachetni (gdyby byli mętami, za jakie uważają ich feministki - szybko spacyfikowaliby te "feminizmy") i niechętni wszelkim niesprawiedliwościom - uczynili spory gest względem płci przeciwnej. Tego już "ciotki" nie dostrzegają. Tak samo nie potrafiły ich dostrzec feministki z owego forum, na którym byłem - dodatkowo spuściły na mnie wiadro wszelkich pomyj, wrzeszcząc że "one przecież niczego nie muszą, one chcą, wymagają". Jak dzieci, zachowują się one zupełnie jak dzieci. A skoro tak się zachowują, to należałoby je potraktować właśnie jak dzieci - przełożyć taką przez kolano, ściągnąć majtki i wymierzyć solidne lanie na gołą pupę by zapamiętały lekcję, może to wróci im rozsądek.

FRANCUSKA FEMINISTKA PRAGNIE 

DORÓWNAĆ MĘŻCZYZNOM

 

Ale wróćmy do wychowywania dzieci na "dziewczynki" i "chłopców", jak w swym przydługawym wywodzie, sugeruje pani feministka. O co chodzi, czy rzeczywiście rodzice, państwo, kultura narzucają tym dzieciom określone metody zachowania i każą im bawić się takimi a nie innymi zabawkami? Według "ciotek" dzieci należałoby wychowywać tak samo, nie czyniąc różnicy ze względu na płeć. W 1998 r. na jednym ze "zlotów czarownic" (znaczy się seminariów feministycznych udzielanych amerykańskim nauczycielom), padła propozycja, jak należy widzieć owo "równościowe" wychowanie chłopców i dziewczynek. Feministki zaproponowały nauczycielom by ci przekonywali chłopców do ... strojenia się w damskie spódnice i pantofelki, argumentując iż nie ma nic dziwnego w tym że młody chłopiec chce przymierzyć spódnicę. "To takie naturalne" - jak twierdziły. Zupełnie tak samo naturalne jak brak logiki we wszystkich działaniach i wypowiedziach feministek.

Przeprowadzono więc pewien eksperyment (również genderowy, ale tym razem w Izraelu). W ramach eksperymentu, zebrano kilkuletnich chłopców i kilkuletnie dziewczynki i wywieziono ich na Pustynię Negew, gdzie przez jakiś czas miały w samotności spisywać swoje doświadczenia w danych im zeszytach (chodziło o badanie poziomu czujności płci - oraz odnalezienie swego prawdziwego "JA"). Po przybyciu na miejsce dzieciom rozdano zeszyty i przybory do pisania, a następnie kazano im się rozejść i pozostać w samotności do ponownego przyjazdu owej ekipy (doświadczenie miało trwać cały dzień, co oznacza że również noc dzieci musiały przetrwać w samotności). Rozdano im również świeczki i zapałki, by mogły pisać także w nocy.

Nazajutrz gdy ekipa "naukowców" znów zjawiła się w umówionym wcześniej miejscu, okazało się że z zadaniem, które im zlecono najlepiej poradziły sobie ... dziewczynki. One to bowiem, gdy tylko pozostały same, najpierw się rozeszły w różnych kierunkach, potem rozpłakały, a następnie wyciągnęły zeszyty i opisywały własne odczucia. A co zrobili chłopcy? Najpierw (jak dziewczęta), rozbiegli się po pustyni, potem jednak szybko zebrali się do kupy, znaleźli jakieś liście, łodygi traw i konary, potem powyrywali kartki ze swoich zeszytów - rozpalili ognisko i ... zaczęli się bawić. Początkowo gdy dziewczynki chciały się ogrzać przy ognisku, przeganiali je, lecz z nastaniem nocy wszyscy usiedli razem. Dziewczynki zaczęły czytać to, co zapisały w zeszytach - a chłopcy nie mogli powstrzymać się od śmiechu. Jak myślicie, która z grup poradziłaby sobie lepiej na takim pustkowiu? Jednak "genderystom", którzy wysłali dzieci w to miejsce, wyniki testu wcale się nie spodobały. Byli wręcz przerażeni, eksperyment potwierdził bowiem ich najgorsze obawy - chłopcy od najwcześniejszych lat swego życia, wykazują tendencje zarówno wspólnotowe jak i agresywne, przebojowe i odkrywcze. Dziewczynki zaś są bierne, uległe, ciche i (niestety) ... bezradne. Wniosek - należy z tym walczyć, gdyż jest gorzej niż myślano - tak to uzasadnili.

I zaczęli walczyć, nie tylko w Izraelu, również w USA, Europie Zachodniej i (teraz) również u Nas w Europie Środkowej i Wschodniej. Są szkoły i przedszkola w USA, gdzie całkowicie zabrania się chłopcom bawić żołnierzykami, lub grać w baseball, rugby i inne gry kontaktowe (ten genderowy eksperyment trwał jakieś dziesięć lat), efekt jaki uzyskano był mizerny, wręcz żaden i to pomimo tego ze się starali - Bóg im świadkiem - starali się na całego. Chłopcy i tak przejawiali swe skłonności do zdobywania, odkrywania, konfrontacji, zajmowania itd. (choć niektórym z nich udało się genderystom trochę poprzestawiać psychikę, co negatywnie wpłynęło na ich zdrowie psychiczne - innymi słowy "wyhodowali" przyszłe ewentualnie niebezpieczne dla otoczenia  - "świry").

"JAK ZOSTAŁEM MĘŻCZYZNĄ"

SPRZED KILKU LAT, ALE WARTO POSŁUCHAĆ "CHMIELA"

Chłopcy i mężczyźni rozwijają bowiem cechy, które nie tylko pozwalają im zdobywać i niszczyć, lecz również i takie które tworzą z nich obrońców i przyjaciół. Przyjaźń bowiem (szczególnie ta, zrodzona na polu walki), jest niezwykle silna i rzadko co może ja zniszczyć. Po prostu faceci tak już mają - póki jest miło, fajnie, spokojnie - póty niewieścieją, nie chce im się, zaczynają marudzić, skarżyć się na najdrobniejsze bóle (tu ich boli, tam ich strzyka), kobiety zastanawiają się - co z nich za mężczyźni. Ale wystarczy by pojawiła się adrenalina by testosteron uderzył facetom do głów. Niegdysiejsi ciapowaci mężulkowie w pidżamkach i kapcioszkach, nagle (jak przy dotknięciu czarodziejskiej różdżki), zmieniają się w prawdziwych wojowników, zdobywców i obrońców (lub gwałcicieli i morderców - to zależy od charakteru - lecz w jednym i drugim przypadku do głów uderza testosteron).

Ale "genderyści" nie ustają w realizacji swych majaków (podobnie jak komuniści, którzy chcieli na siłę wprowadzić nowy wspaniały świat dla wszystkich ludzi, by każdy miał po równo, by było fajnie, ładnie, sprawiedliwie i dobrze - efekt setki milionów zamordowanych w ramach tylko jednego ustroju, mającego wprowadzić powszechną równość i powszechne szczęście dla ludzkości). W Baltimore, w jednej z tamtejszych szkół podstawowych, dyrektorka (feministka) i nauczycielki, próbowały namówić chłopców do zabawy lalkami. Efekt przeszedł ich oczekiwania - chłopcy odpowiedzieli jeszcze większą agresją i krzykiem. Dlaczego tak się stało? Dlatego, że już nawet mali chłopcy odczuwają (genetycznie) że zabawa lalkami, czy chodzenie w sukienkach - to ... cofnięcie się w rozwoju. Od silnego i dynamicznego zdobywcy, po biernego, snującego się łazęgi. Zauważcie że dziewczynki nie mają problemu z "chłopackimi" zabawkami i zdarza im się nimi bawić (choć bardzo rzadko. W mojej rodzinie - moja siostra i kuzynki szybko się nudziły, gdy proponowałem im zabawę żołnierzykami, gdy budowałem sztaby, gdy rozkładałem mapy sytuując oddziały i poruszając nimi w ramach określonych planów bitewnych np. Austerlitz 1805 r. - ich to nudziło).

Dziewczynki nie mają też żadnych oporów przed przyjmowaniem męskich ubrań, czy męskiego sposobu życia - wręcz przeciwnie, dla nich to wyznacznik lepszej pozycji społecznej i większego znaczenia. Przykład - gdy w danej społeczności zaczyna brakować mężczyzn, zawsze znajdzie się jakaś kobieta (silniejsza od innych), która zacznie pełnić "w stadzie" męskie role. Dla niej oznacza to przywództwo i władzę. Strój również jest tego wyznacznikiem - gdy kobiety zaczęły pracować w wielkich korporacjach na stanowiskach menedżerów i kierowników - zmienił się również ich strój. Sukienki zostały zastąpione przez spodnie i garsonki (przypominające męskie garnitury), co było niczym innym jak wzrostem pozycji danej "samicy" - upodobnieniem jej (przynajmniej na tyle, na ile to możliwe) do mężczyzny. U facetów działa dokładnie ten sam proces. Gdy w danej męskiej społeczności zaczyna brakować kobiet - wówczas najsłabsi i najmłodsi mężczyźni, zostają zmuszeni do przyjęcia roli "kobiety" (np. w więzieniach). Już zresztą Arystoteles powiedział: "Jeśli żołnierze nie mają kobiet, wykorzystują mężczyzn". Dla tamtych oznacza to degradację (przynajmniej tak właśnie są odbierani przez wszystkich dokoła facetów).

Ktoś jednak powie - hola, hola, ale przecież istnieją kultury, gdzie mężczyźni chodzą w spódniczkach i się tego nie wstydzą, a nawet jest to wyznacznik ich dumy narodowej i godności osobistej (np. Szkoci). OCZYWIŚCIE, że są takie kultury, ale zapominany o jednej, niezwykle ważnej rzeczy, która stanowi sens, tego o czym tutaj piszę. Mianowicie, w kulturach w których mężczyźni noszą spódniczki - owe spódniczki ... nie są traktowane jako część kobiecej garderoby, tylko właśnie męskiej. Żaden szanujący się Szkot nie włoży damskiej sukienki - gdyż byłaby to dla niego degradacja połączona z upokorzeniem. Ale włoży kilt (który niewiele różni się od zwykłej spódniczki), gdyż jest to część męskiego stroju. Podobnie starożytni Grecy i Rzymianie którzy nosili krótkie i luźne tuniki, częstokroć ledwie zasłaniające przyrodzenie - mieli w pogardzie takich Persów czy Galów, którzy chodzili w spodniach. Dla nich spodnie były elementem "kobiecego" stroju. Żaden z nich nie traktował tych tunik jako "element kobiecy" i żaden z nich nigdy nie ubrałby kobiecej sukni (gdy po klęsce Marka Licyniusza Krassusa - jednego z triumwirów wraz z Cezarem i Pompejuszem - w 53 r. p.n.e. w bitwie pod Karrami, zwycięzcy Partowie, wybrali z szeregu wziętych do niewoli rzymskich żołnierzy, jednego najbardziej podobnego do poległego Krassusa, przebrali go w kobiecą suknię i obnosili wśród drwin żołnierskich - by pokazać jego upadek - a nie było nic gorszego dla mężczyzny niż stać się "babą").

Zresztą wiele feministek, które odrzuciły propagandę genderową, zaczyna dostrzegać, że to nie kultura kształtuje nasze relacje i zwyczaje, lecz biologia, nie mityczny "gender" lecz "sex" - płeć, to kim jesteśmy. Są feministki, które też to zauważają, np. kobieta, która przed 2001 r. była zagorzałą feministką, pisze na jednym z blogów, że gdy chodziła na studia, wraz z koleżką, bardzo pomstowała na patriarchat i zniewolenie kobiet przez mężczyzn, wymyślała różne feministyczne akcje i brała w nich udział. Do 2001 r. czyli do ataków na World Trade Center. Wówczas ogarnął ją strach, poczuła się sama, jej "siostry" były równie bezradne jak ona. Potem powiedziała: "Byłam dumna gdy widziałam pracę, jaką wykonywali ci dzielni strażacy i policjanci - głównie byli to mężczyźni. A gdy spojrzałam w niebo czułam dumę widząc amerykańskie myśliwce nad moją głową i w nich naszych dzielnych chłopców". Oto przykład że bycie feministką, wcale nie oznacza całkowitej utraty zdrowego rozsądku, gdyż gdyby nie mężczyźni strażacy, którzy z narażeniem życia ratowali rannych pod gruzami WTC, gdyby nie żołnierze (gównie faceci), amerykańscy Marines, lotnicy, marynarze - czyż feministki mogłyby dalej głosić swe oderwane od rzeczywistości tezy? Ktoś musi chronić tych, którzy sami nie potrafią się obronić - tak jakoś się składa (tak to wymyśliła natura), że zawsze tym "kimś" są mężczyźni. Podobny strach jak w 2001 r. ogarnął Amerykę w 1941 r. po ataku Japończyków (sprowokowanym przez Amerykanów, co należy dodać), na bazę marynarki w Pearl Harbor.

Inna radykalna feministka Christine Sommers, głosząca kiedyś równie oderwane od rzeczywistości tezy - po urodzeniu synka, nagle zmieniła swe poglądy. Tak oto opisuje różnice między płciami (które wcześniej wydawały jej się kulturowo narzucone przez męski patriarchat): "Naturalne różnice pomiędzy mężczyznami i kobietami nigdy nie pozwolą nam na równość we wszystkich dziedzinach - o wiele więcej mężczyzn niż kobiet wybierze zawód mechanika, inżyniera czy żołnierza. A elementarna edukacja, medycyna rodzinna i praca socjalna pozostaną w przeważającej mierze domeną kobiet. Chłopcy zawsze będą woleli ognisko od pisania pamiętników (...) Męska dążność do rywalizacji, ryzyka i dużo mniejsza uczuciowość (...) wyjaśniają dlaczego mężczyźni osiągają większe sukcesy i ponoszą większe klęski niż kobiety - większy procent mężczyzn trafia do zarządów korporacji i większy - do więzień". A inna feministka Camille Paglia pisze otwarcie: "Z feminizmem dzieje się coś niedobrego (...) Feminizm zdradził kobiety, stworzył barierę obcości między płciami, zastąpił dialog polityczną poprawnością (...) Całkowicie odrzucam feministyczne pragnienie przekształcenia mężczyzn w taki sposób, by byli nieśmiali i wrażliwi (...) Dla kobiet może byłoby to wygodne. Ale nie sądzę, by odpowiadało to interesom gatunku ludzkiego". Potem dodaje: "Kiedy kobiety odchodzą od mężczyzn, co było masowym zjawiskiem w przypadku lesbijskiego feminizmu, dochodzi do ogromnej kulturowej katastrofy". Ale to co najważniejsze, to co stanowi sens wszystkiego o czym dotąd napisałem - Camille Paglia wyjaśnia na końcu zadając prowokacyjne pytanie: "Dlaczego nigdy nie zaistniała w świecie Kobieta-Mozart?" i odpowiada: "Z tych samych powodów, dla których nigdy nie pojawiła się Kobieta-Kuba Rozpruwacz".

Otóż to! Natura tak to wszystko wymyśliła, że to właśnie samica/kobieta nosi płód. W świecie zwierząt samiec zapładnia samicę i ... odchodzi siną dal, nie interesując się (w większości gatunków), losem samicy i jej potomstwa. A brzemienna samica stanowi łatwy łup dla innych drapieżników. Gdy zaś wyda już na świat potomstwo, musi je potem wykarmić, czyli polować - wówczas to jej małe stanowią łatwy łup dla innych drapieżników. Wśród ludzi są dokładnie te same relacje, lecz "Natura" wyposażyła człowieka w zupełnie inny umysł. Gdy samica człowieka - czyli kobieta jest brzemienna, potrzebuje zwiększonej opieki, a przynajmniej braku większego wysiłku fizycznego. Ktoś jednak musi do "legowiska" przynosić papu dla żonki i przyszłego potomstwa. Zastanówmy się kogo do tej roli przeznaczyła "Natura"? Kto nie musi nosić płodu i jest "wolny"? Oczywiście samiec. To właśnie na jego barki "Natura" nałożyła obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa kobiecie i potomstwu - to on ma bronić rodziny przed zewnętrznym agresorem. "Natura" wyposażyła mężczyzn we wszystkie możliwe środki temu służące - siłę fizyczną (z reguły siła kobiecego bicepsa stanowi ok. 50 % męskiego), szybkość (statystyczny mężczyzna jest znacznie szybszy od statystycznej kobiety) i inteligencję (IQ przeciętnego mężczyzny jest znacznie wyższe od IQ przeciętnej kobiety). Umiejętność odnalezienia się w terenie, umiejętność czytania mapy, umiejętność znalezienia schronienia itd. itp.

Innymi słowy (i to również miała na myśli Camille Paglia, pisząc o braku kobiety-Mozarta i Kobiety-Kuby Rozpruwacza), to właśnie mężczyźni ciągną tę naszą cywilizację do przodu. Bez nich ludzkość nie przetrwałaby (dlatego też Paglia pisze że próby sfeminizowania mężczyzn, byłyby wbrew interesom gatunku ludzkiego). To mężczyźni byli największymi podróżnikami, odkrywcami (czy słyszeliście o kobiecie Krzysztofie Kolumbie?), największymi zdobywcami, wodzami, żołnierzami, pionierami, naukowcami, lekarzami, kucharzami itd. Wszystko co istnieje do dziś, zostało albo wymyślone, albo stworzone przez mężczyzn (Korwin-Krull twierdzi że nawet OB wymyślił mężczyzna). Cała ludzka cywilizacja, gdzie by nie spojrzeć, czego by nie dotknąć - oparta jest na sile i inteligencji mężczyzn. Gdyby nie faceci - ludzkość przypominałyby strachliwych Elojów z powieści George'a Herberta Wellsa - "Wehikuł Czasu", którzy nie byliby zdolni nie tylko zorganizować się w jakieś większe grupy, lecz nawet do tego by skutecznie bronić się przed atakami wrogów zewnętrznych. Takie "feministyczne" grupy to śmierć dla społeczności (PS: zresztą wystarczy zobaczyć co owi sfeminizowani mężczyźni z Francji, Niemiec czy Belgii robili po muzułmańskich atakach wszelkiego typu i rodzaju "lekarzy" z Bliskiego Wschodu? Malowali sobie jakieś anty-przemocowe hasła i ... rysowali drzewka, ptaszki i chmurki).

Dlatego też, ów PATRIARCHAT - nie jest żadną narzuconą nam przez dawnych "neandertalczyków" - formą męskiej dominacji nad uciemiężonymi kobietami i zapędzenia je "do garów" lecz naturalną i JEDYNĄ formą cywilizacyjnego rozwoju ludzkości. Upadek wypracowanego przez mężczyzn świata, odbiłby się przede wszystkim na samych kobietach - bezbronnych i zdanych na łaskę grabiących i palących "męskich band" - niezdolnych nawet do własnej obrony. I znów kobiety potrzebowały by żołnierzy, wodzów, przewodników, liderów, obrońców - którzy pociągnęliby ich społeczność do przodu. Tak właśnie narodziła się nasza cywilizacja.

"Wstyd mi, gdy patrzę na głupotę kobiet - bój wszczynających (...) lub pragnących rządzić, przewodzić, pysznić się, chełpić, sądzić - gdy winny kochać (...) Jest słabością nasza marna siła, która nam tylko nieszczęść przyczyniła. Czemu tak miękkie, kruche i słabe są nasze ciała - niezdolne do trudów. Ta miękkość sercom też by się przydała, by upodobnić je do reszty ciała. 

Pychę odrzućcie i wasz zysk ubogi,

a mężów waszych ujmijcie pod nogi" 

 Końcowy monolog KATARZYNY MINOLI, 

z szekspirowskiej komedii: "Poskromienie Złośnicy"

NA RAZIE TYLE

CZĘŚĆ DALSZA NASTĄPI!

 

POLSKO-ROSYJSKIE STOŁECZNE PODCHODY - Cz. II

CZYLI RANKING/PODSUMOWANIE

ILE TO RAZY POLACY

PODCHODZILI POD MOSKWĘ

A ILE ROSJANIE POD WARSZAWĘ,

WILNO CZY KRAKÓW

PIERWSZA WYPRAWA ROSYJSKA 

NA WILNO 

1470 r.

LITWA - ROSJA 

4:1

Po uznaniu się przez księcia moskiewskiego - Wasyla II, lennikiem Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1427 r., Moskwa pozostawała formalnie w stanie podwójnej zależności, od Złotej Ordy tatarskiej i od Litwy wielkiego księcia Witolda. Stan taki przetrwał aż do śmierci Witolda w 1430 r. Następnie wybuchł konflikt polsko-litewski i rozgorzały wojny domowe zarówno na Litwie, jak i w Moskwie, które samoczynnie "wygasiły" moskiewską zależność wobec Wilna (tym bardziej że kolejni władcy Litwy Świdrygiełło i Zygmunt Kiejstutowicz, nie dopominali się dalszego utrzymywania owego stanu zależności). Tymczasem do walki o tron moskiewski stanął Jerzy Dymitrowicz, który w 1433 r. zdobył Moskwę i wygnał stamtąd swego bratanka - Wasyla II. Nie udało mu się jednak zdobyć tatarskiego jarłyku (potwierdzenia swej władzy w państwie), więc szybko, bo już w pięć miesięcy później (we wrześniu 1433 r.) został obalony, a do władzy ponownie wrócił książę Wasyl. Jerzy nie pogodził się z przegraną, ponownie zgromadził swych zwolenników i w marcu 1434 r. znów zdobył Moskwę (trzymając rodzinę zbiegłego Wasyla jako zakładników). Ponownie nie panował jednak długo, gdyż w początkach czerwca tego roku, w dziwnych okolicznościach - zmarł. Tron objął na krótko (zaledwie miesiąc), jego najstarszy syn - Wasyl Kosooki, który szybko został pokonany przez Wasyla II i uznał jego władzę (choć w 1436 r. raz jeszcze się zbuntował). 

Okres zamętu wewnętrznego w państwie moskiewskim, był również czasem, gdy do Tatarów przestała płynąć danina z tych ziem. Zresztą Wasyl II coraz intensywniej dążył do uniezależnienia się od tatarskiego protektoratu, co w 1439 r. spowodowało wielką wyprawę zbrojną chana (który notabene również tytułował się ... ruskim carem), Kuchuk Muhammada - na Moskwę. Miasto nie zostało co prawda zdobyte, ale tatarskie zagony pustoszyły kraj aż do 1445 r. W tymże roku Wasyl II postanowił wreszcie zakończyć tatarskie podjazdy i wydać chanowi jedną, decydującą bitwę, która zadecyduje o przyszłości jego księstwa. Do tego starcia doszło pod Suzdalem, a w jego wyniku armia moskiewska została doszczętnie rozbita, zaś książę Wasyl dostał się do tatarskiej niewoli i w zamian za swe uwolnienie, musiał zapłacić ogromny okup, będący jednocześnie zadośćuczynieniem za poprzednie lata, gdy daniny te nie płynęły do Ordy.Tymczasem w Moskwie na krótko (lipiec-październik 1445 r.), władzę przejął młodszy syn Jerzego Dymitrowicza - Dymitr Szemiaka, który po powrocie księcia Wasyla, został szybko obalony i musiał ratować się ucieczką z miasta. Tym samym Wasyl ugruntował swą władzę, ale wciąż nie udało mu się zrzucić tatarskiej zwierzchności.

Tymczasem na Litwie, po śmierci wielkiego księcia Witolda, władzę objął młodszy brat króla Polski - Władysława II Jagiełły, Świdrygiełło (27 października 1430 r.). Ponieważ większość panów polskich była przeciwna tej kandydaturze, Świdrygiełło zawarł sojusz z Zakonem Krzyżackim (czerwiec 1431 r.) i rozpoczął się zbrojny konflikt polsko-litewski (drugi na taką skalę od zawarcia Unii w Krewie z 14 sierpnia 1385 r. - pierwszy bowiem miał miejsce w latach 1389-1392 - co ciekawe w tej wojnie po stronie Krzyżaków - na których czele stał wielki mistrz Konrad Wallenrod - i wspierającego ich wówczas Witolda, uczestniczył m.in.: angielski następca tronu, przyszły król Anglii Henryk IV Lancaster. W wyniku zawartej w 1392 r. ugody, książę Witold został - z nadania Jagiełły - nowym wielkim księciem Litwy. Jego w dużej mierze niezależna od Polski władza, została dodatkowo potwierdzona w 1401 r. w unii wileńsko-radomskiej). Do pierwszego dużego konfliktu od tamtego czasu, doszło już w 1429 r. gdy książę Witold zapragnął zdobyć koronę królewską (co było równoznaczne z zerwaniem unii polsko-litewskiej), i choć jego śmierć w 1430 r. położyła kres tym zamiarom, to jednak objęcie władzy przez Świdrygiełłę (który także dążył do zerwania unii), było kolejną odsłoną tego sporu.

W połowie lipca 1431 r. Władysław Jagiełło wkroczył zbrojnie na Litwę,a już 21 lipca pod miejscowością Uściługa pobił i zmusił do odwrotu przeważające sił litewsko-rusko-tatarskie. Następnie Polacy ruszyli na Łuck (opanowując bez walki poszczególne miasta i twierdze na drodze przemarszu). Swidrygiełło zagrodził drogę Jagielle pod Kobiałkami, gdzie ponownie poniósł klęskę (12 sierpnia), a jego armia poszła w totalną rozsypkę. W tym samym czasie, druga armia polska pod wodzą Piotra Szafrańca, rozbiła pod Tywaniami, ruskie oddziały, idące na pomoc Świdrygielle. Poprosił on więc Jagiełłę o zawieszenie broni. Rozejm został podpisany w Czartorysku 1 września 1431 r. i miał trwać dwa lata. Jednak dokładnie w rok później - 1 września 1432 r. Świdrygiełło został obalony przez Zygmunta Kiejstutowicza i musiał ratować się ucieczką, zaś Zygmunt (rodzony brat Witolda, tak jak Świdrygiełło był rodzonym bratem Jagiełły), potwierdził w Grodnie (15 października 1432 r.) unię polsko-litewską (choć Władysław Jagiełło uznał władzę Zygmunta nad Litwą, dopiero w styczniu 1434 r. na prawie pięć miesięcy przed swą śmiercią, a Zygmunt władał Litwą do swej śmierci w marcu 1440 r. gdy na litewski stolec został powołany młodszy syn Władysława Jagiełły - Kazimierz Jagiellończyk (król Polski w latach 1447-1492). Tak oto władza zarówno w Polsce jak i na Litwie, ponownie została zjednoczona w ręku jednego człowieka. Potem panowali nad tymi dwoma krajami synowie i wnukowie Kazimierza IV Jagiellończyka.

Tymczasem Wasyl II konsekwentnie dążył do oderwania zależności Moskwy od Tatarów. Pierwszy ku temu krok (choć nie bezpośrednio skierowany przeciwko Złotej a po przemianowaniu w 1435 r. - Wielkiej Ordzie),został wykonany w 1448 r. gdy nowym metropolitą moskiewskim, wybranym na synodzie, został biskup Jonasz. Nie byłoby w tym wyborze nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Jonasz nie uzyskał zatwierdzenia ze strony biskupa w Konstantynopolu (który oficjalnie był zwierzchnikiem całego kościoła prawosławnego). Spowodowało to pierwszą w historii Rosji autokefalię, czyli uniezależnienie się lokalnego kościoła, od innej zwierzchniej władzy patriarchalnej. Litwa, w tym religijnym sporze, opowiedziała się po stronie Konstantynopola (który notabene w 1453 r. został zdobyty przez Turków Osmańskich i państwo bizantyjskie definitywnie przestało istnieć). W tym momencie Moskwa uznała się za "Trzeci Rzym", a swą wiarę za jedynie prawdziwą. Prawosławni Rusini i Litwini nie zaakceptowali tego stanu rzeczy i w 1458 r. powstało niezależne od Moskwy prawosławne arcybiskupstwo litewskie w Kijowie. Litwa (wraz z Polską), rozpoczęła też zdecydowaną ofensywę polityczną, mającą zdyskredytować Moskwę jako jedyne prawosławne państwo po upadku Konstantynopola i podważyć ich dążenia do "zjednoczenia ziem ruskich" pod wspólną wiarą. 

W 1461 r. miała miejsce rzecz, której ani książę Wasyl II, ani też następca Jonasza (który zmarł w marcu 1461 r.) - metropolita Teodozjusz, się nie spodziewali. We wrześniu tego roku bowiem, chan tatarski - Hadżi Girej wydał sławny jarłyk, w którym przekazywał całą władzę nad wszystkimi południowymi i wschodnimi ziemiami ruskimi, którymi kiedykolwiek wcześniej władali Tatarzy ... królowi polskiemu Kazimierzowi IV Jagiellończykowi. Oznaczało to nic innego jak formalne przekazanie władzy suwerennej nad ruskimi księstwami (w tym oczywiście nad Księstwem Moskiewskim), w ręce polsko-litewskie. Formalnie więc Moskwa ponownie stawała się lennem, tym razem jednak Polski (ponieważ jednak Kazimierz panował zarówno w Krakowie jak i w Wilnie - również i Litwy). To było nie do pomyślenia dla moskiewskich książąt, którzy starali się uniezależnić od władzy tatarskiej, teraz zaś przechodzili pod władzę polsko-litewską, która była im równie niemiła. Następca Wasyla II, jego syn Iwan III (panujący w latach 1462-1505), podjął szeroką akcję dyplomatyczną, mającą unieważnić tatarski jarłyk. W 1463 r. wykonał pierwszy krok, zmieniając herb Księstwa Moskiewskiego ze św. Andrzeja zabijającego smoka, na dwugłowego czarnego orła, jednocześnie wprowadzając na dwór moskiewski bizantyjski ceremoniał. 

W 1468 r. następca Hadżi Gireja, jego syn - Mengli I Girej, wydał kolejny jarłyk, w którym nie tylko potwierdzał nadania swego ojca, ale również przekazywał Litwie wiele ziem moskiewskich, które wcześniej do niej nie należały. To już musiało spowodować zbrojną kontrakcję Iwana III. Od 1456 r. Nowogród Wielki był już uzależniony od Moskwy, a nie od Litwy. W 1464 r. również Republika Pskowska, Wielkie Księstwo Riazańskie i Księstwo Jarosławlskie, dostały się w strefę wpływów moskiewskich. W 1470 r. Nowogród Wielki, czując coraz bardziej wzrastającą kontrolę moskiewską (pomimo faktu że ta republika wciąż jeszcze pozostawała niepodległa, a Moskwa bardzo dbała o zachowanie owych pozorów), poprosił o pomoc Kazimierza Jagiellończyka, sytuacja dla Moskwy stała się groźna.Dlatego też książę Iwan III postanowił w tymże 1470 r. uderzyć zbrojnie na Litwę. Wgłąb państwa litewskiego ruszyły dwie armie: jedna moskiewska, a druga z zależnego od Moskwy Księstwa Riazańskiego. Moskwicyni zaszli daleko, bardzo daleko. Zdobyli Wiaźmę, Borysów, Mińsk, Mołodeczno i stanęli pod Miednikami, a ich najdalsze zagony dotarły na przedpola Wilna (choć nie podjęły się ani oblegania, ani też zdobywania tego miasta). Natomiast armia Riazańska też dotarła aż pod Mińsk. Była to pierwsza, tak daleka wyprawa moskiewska i jednocześnie pierwsza, która dotarła na rogatki Wilna. 

Kampania litewska 1470 r. niewiele jednak przyniosła. Pomimo sukcesów Moskale szybko się wycofali, nie obsadzając nawet już dobytych twierdz. Zaś w tym samym roku Litwa wysłała swego przedstawiciela (Michała Olelkowicza) jako namiestnika do Nowogrodu Wielkiego. Spowodowało to kolejny atak moskiewski, tym razem skierowany na Nowogród. W lecie 1471 r. książę Iwan III wyruszył ze swą armią na kampanię karną przeciw Nowogrodowi. 14 lipca nad rzeką Szełonią rozbił siły nowogrodzkie (ani Litwa ani Polska nie udzieliły wówczas Nowogrodowi żadnej pomocy militarnej), a samo miasto musiało skapitulować. Iwan III przyjął tytuł "Pana Nowogrodu" i odebrał Nowogrodzianom część uprawnień handlowych, które dotąd posiadali, jednak pozostawił wciąż formalnie niezależną Republikę Nowogrodzką i nie obsadził samego miasta swymi wojskami. Wiedział że wywołałoby to polsko-litewską kontrakcję zbrojną, bowiem układ z 1449 r. zabraniał Moskwie (jak również Polsce i Litwie) pozostawiania swej załogi w Nowogrodzie. Czyli więc choć realnie uzależnił od siebie Nowogród (i większość innych ruskich księstw), to formalnie nadal pozostawały one niepodległymi państwami, król Kazimierz Jagiellończyk nie miał więc żadnego pretekstu do interwencji militarnej.

Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że w 1472 r. Iwan III poślubił Zofię Paleolog, bratanicę ostatniego cesarza Bizancjum - Konstantyna XI Dragazesa, tym samym oficjalnie podkreślając ciągłość bizantyjskiej tradycji w ziemi moskiewskiej, a samej Moskwy jako "Trzeciego Rzymu", stolicy całego prawosławnego świata. W 1478 r. dodatkowo przyjął jeszcze tytuł "gosudara" czyli suwerena swego państwa (wciąż jednak obawiał się oficjalnie koronować jako car, gdyż tytuł ten wciąż posiadali tatarscy władcy Wielkiej Ordy). Notabene w tym samym roku, Iwan III ponownie obległ Nowogród (gdy miasto odmówiło tytułowania go carem, mimo że wcześniej posłowie nowogrodzcy użyli wobec niego takiego tytułu). W styczniu 1478 r. zdobył miasto przeprowadzając rzeż jego mieszkańców, po czym skasował wiec, rozwiązał republikę, wywiózł do Moskwy dzwon, zwołujący ludność na obrady, i włączył ziemię nowogrodzką i samo miasto w granice Księstwa Moskiewskiego. W 1480 r. zaś Iwan III ogłosił się niepodzielnym i niezależnym od Wielkiej Ordy tatarskiej - księciem moskiewskim, co wywołało tatarską inwazję na Moskwę, która (choć nie doszło do żadnej większej bitwy), zakończyła się jedynie złupieniem kraju przez Tatarów i ich odwrotem (część sił tatarskich została rozbita już podczas odwrotu nad gdzieś w dorzeczu Wołgi), tym samym utrzymano w mocy akt uniezależnienia się Moskwy od Tatarów, jednak realnym aktem uniezależnienia się Iwana III spod władzy Wielkiej Ordy, był jej ostateczny rozpad w 1502 r. Teraz władca moskiewski mógł już oficjalnie ogłosić się carem, choć stało się to dopiero w 1547 r. 

DRUGA WYPRAWA ROSYJSKA 

NA WILNO 

1518 r.

LITWA/POLSKA - ROSJA

4:2

 W 1512 r. wybuchła kolejna już wojna litewsko-moskiewska. Była to też już druga wojna, w którą zaangażowana została Polska (po raz pierwszy w latach 1507-1508). W 1509 r. Psków poddał się Moskwie, a w roku następnym został bezpośrednio włączony do Księstwa Moskiewskiego i tym samym przestała istnieć Republika Pskowska. Deportowano największe i najbogatsze rodziny z tego miasta, a na ich miejsce przysłano Moskwicynów (była to więc prawdziwa moskwizacja Rusi). Władcą moskiewskim był w owym czasie syn Iwana III - Wasyl III (panował w latach 1505-1533), który uwolniwszy się od więzów tatarskich, oraz podporządkowawszy sobie (opanowany jeszcze przez jego ojca) Nowogród i Psków, postanowił zawalczyć o dalsze ziemie ruskie. Jego celem teraz był Smoleńsk. W tym samym czasie król Polski i wielki książę litewski, młodszy syn Kazimierza IV Jagiellończyka - Zygmunt I (panował w latach 1506-1548), zawarł sojusz z chanem tatarskim (z Chanatu Krymskiego) - Mengli I Girejem, który wyprawił się w lecie 1512 r. na Moskwę, łupiąc po drodze okrutnie cały kraj. Do Moskwy jednak nie doszedł, gdyż łupy jakie zdobył po drodze, uznał za wystarczające i zawrócił w kierunku Kijowa, gdzie zgodnie z umową, przekazał Polakom i Litwinom 1/3 zagrabionych na Moskwie łupów.

W tej sytuacji w grudniu 1512 r. na Litwę ruszył Wasyl III, oblegając Smoleńsk, Witebsk, Połock, oraz podchodząc pod Mińsk i Kijów. W styczniu roku następnego, ofensywa wojewody kijowskiego - Jerzego Radziwiłła, zmusiła księcia Wasyla, do pośpiesznego złożenia oblężenia Smoleńska i wycofania się do Moskwy. Podobnie było pod Witebskiem, tylko że tutaj siły moskiewskie nie uszły na samą wieść o zbliżaniu się Litwinów (jak to miało miejsce w Smoleńsku czy Połocku), tylko przyjęły bitwę w wyniku której zostały całkowicie rozbite. Pod Kijowem było podobnie, i w wyniku odniesionego tam zwycięstwa, oddziały litewskie weszły wgłąb państwa moskiewskiego, dochodząc prawie pod Nowogród Siewierski. Ofensywa zaś hetmana wielkiego litewskiego - Konstantego Ostrogskiego, spowodowała wyparcie Moskali ze wszystkich północnych ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. W wyniku tej klęski, Wasyl III sprzymierzył się z cesarzem rzymskim - Maksymilianem I Habsburgiem (luty 1514 r.), oraz z Tatrami przeciwko Polsce i Litwie. Tatarzy uderzyli na ziemię kijowską, łupiąc ją bez litości, natomiast Wasyl III ponownie wyruszył na Smoleńsk, który (w wyniku braku odsieczy), musiał skapitulować (po miesięcznym oblężeniu) w lipcu 1514 r. (również dzięki przysłanym przez cesarza Maksymiliana, niemieckim inżynierom i puszkarzom).

Wasyl, w zdobytym Smoleńsku przeprowadził dokładnie taką samą akcję, jak wcześniej w Nowogrodzie Wielkim i Pskowie, wywożąc wgłąb państwa moskiewskiego dużą część ludności miasta, a na ich miejsce sprowadzając osiedleńców z Moskwy. Po tym zwycięstwie książę moskiewski opanował szereg miast, takich jak Mścisław, Krzyczew, Dubrowna oraz Druck. Upadek Smoleńska, odbił się ogromnym szokiem w całym polsko-litewskim państwie. Smoleńsk był bowiem dużym miastem i jednocześnie główną twierdzą, wiodącą zarówno w kierunku Moskwy, jak i Wilna. Tym samym wytrącano Polakom i Litwinom strategiczne pierwszeństwo w dokonywaniu najazdów na ziemie rosyjskie, a jednocześnie zyskiwał taką możliwość władca Moskwy. W 1862 r. Jan Matejko namalował swój słynny obraz - "Stańczyk", na którym to właśnie umieścił nadwornego błazna króla Zygmunta I - Stańczyka, siedzącego w smutku i zamyśleniu na wiadomość o utracie Smoleńska, gdy nieopodal trwa na Wawelu bal królewski. Smoleńsk i Stańczyk, zostali w tym przypadku użyci przez Matejkę, jako alegorie przyszłych losów Ojczyzny, która w czasach Jana Matejki była już od dziesięcioleci pod zaborami (notabene ten obraz - oczywiście kopię - powiesiłem sobie bezpośrednio nad łóżkiem). Po zdobyciu Smoleńska, armia moskiewska ruszył teraz wgłąb państwa litewskiego.

"STAŃCZYK" 

JANA MATEJKI

 

Pod miejscowością Orsza 8 września 1514 r. drogę prawie 80 tys. Moskali pod wodzą Iwana Czeladnina, zastąpiły siły polsko-litewskie, pod dowództwem hetmana wielkiego litewskiego - Konstantego Ostrogskiego, wiodącego ze sobą 30 tys. armię. Bitwa zakończyła się totalnym pogromem wojsk moskiewskich, a ich straty były ogromne (zginęła prawie połowa armii, czyli ok. 40 tys. Moskwicinów, wielu też dostało się do niewoli), zdobyto też cały moskiewski obóz. Natomiast straty polsko-litewskie był niewielkie - ok. ... 2 tys. zabitych. Zwycięstwo to, odbiło się szerokim echem w całej ówczesnej Europie i spowodowało zerwanie sojuszu cesarsko-moskiewskiego. Zygmunt I, chcąc popisać się swoją potęgą, wysyłał zdobytych w tej bitwie jeńców, jako swoiste "podarki" do Wiednia, Wenecji, Bidy i Paryża, zaś poeci zaczęli układać o tej bitwie wiersze i piosenki. Niestety, pomimo tak wielkiego zwycięstwa, nie udało się Ostrogskiemu odbić Smoleńska (Polacy ponownie zdobędą to miasto dopiero w 1611 r.). Mimo to, wszystkie inne rosyjskie zdobycze odzyskano ponownie.a Moskale uciekali w takim tempie, że z niektórych, opanowanych wcześniej twierdz, nie udało im się wyprowadzić całości swych załóg, które też zostały następnie wzięte w niewolę. 

W kolejnych latach (1515-1516), Moskale wciąż dokonywali akcji łupieżczych na pograniczu moskiewsko-litewskim. W 1515 r. Janusz Świerczowski (kasztelan wiślicki i jednocześnie ambasador polsko-litewski w Imperium Osmańskim), przedsięwziął wyprawę na Moskwę, w wyniku której doszedł pod Toropiec (zdobywając po drodze Wielkie Łuki), natomiast Eustachy Daszkiewicz, ruszył z Czerkas na siewierszczyznę, pustosząc cały rejon Nowogrodu Siewierskiego. W 1516 r. ponownie dochodziło do kolejnych oblężeń (Moskale oblegli Witebsk, a Litwini Homel). W roku następnym hetman Ostrogski przygotowywał wielką wyprawę na Psków, jednak w bitwie pod miejscowością Opoczka, wysłany z 4-tysięcznym oddziałem na zwiad Iwan Lacki, poniósł porażkę i dalsza wyprawa wgłąb państwa moskiewskiego została odwołana. Też w marcu 1517 r. został zawarty, wymierzony w Polskę i Litwę, sojusz moskiewsko-krzyżacki, jednocześnie król Zygmunt zażądał zwrotu wszystkich ziem, jakie do tej pory zostały opanowane przez Moskali, na co oczywiście Wasyl III zgodzić się nie mógł i nie chciał. Owe żądania spowodowały jednak kolejny, wielki atak moskiewski na Litwę. 

Na wiosnę 1518 r. wgłąb Wielkiego Księstwa Litewskiego, ruszyły trzy moskiewskie armie: jedna spod Smoleńska, a druga (południowa) ze Staroduba i trzecia (północna) spod Wielkich Łuków. Celem był Mińsk, Połock i (ewentualnie) Wilno. Głównie zaś chodziło o opanowanie Mińska, gdzie armia "smoleńska" i część armii starodubskiej, miały się połączyć, oraz Połocka. Oblężenie Połocka zostało zniesione, w wyniku zwycięskiej dla Polaków i Litwinów bitwy pod miastem, w której siły Olbrachta Gasztołda, Jerzego Radziwiłła i Jana Boratyńskiego, ponownie doszczętnie rozbiły Moskali. Natomiast armie "smoleńska" i "starodubska" po dokonaniu rajdu na Litwę, zawróciły z powrotem, niczego nie zdobywając. Ponownie (armii "smoleńskiej") udało się zbliżyć do rogatek Wilna, jednak Moskale ponownie nie próbowali oblegać miasta i szybko zawrócili (natomiast armia południowa, dotarła jedynie pod Słuck). Wojna jednak wciąż trwała.         

 TRZECIA WYPRAWA ROSYJSKA

NA WILNO

1519 r.

LITWA/POLSKA - ROSJA

4:3

W roku następnym sytuacja się powtórzyła, znów były trzy armie inwazyjne, wychodzące z baz w Starej Russie, Smoleńska i Staroduba. Prawie dokładnie taki sam był również przebieg oraz zyski z tej wyprawy. Armia moskiewska, wyszła ze Starej Russy, poniosła kolejną klęskę na przedpolach Połocka, z rąk Olbrachta Gasztołda i Jana Boratyńskiego i znów musiała w pośpiechu uciekać. Witebsk (do którego dotarło część sił ze Smoleńska), skutecznie obronił się sam i zmusił Moskali do odwrotu, zaś armie "smoleńska" i "starodubska", po spustoszeniu okolic Mińska i Mołodeczna, oraz ponownym podejściu na rogatki miasta Wilna, zawrócili z powrotem do Moskwy, niczego nie zyskując. Pomimo tych niekorzystnych dla strony moskiewskiej kampanii, nie ulegało już wątpliwości, że po utracie Smoleńska to stroną ofensywną stawała się Moskwa, zaś Litwa zaczęła przechodzić do działań obronnych, do defensywy. W kolejnym 1520 r. Moskale znów podeszli pod Połock i Witebsk i znów musieli się stąd ewakuować. Rok następny jednak, przyniósł pierwszą od dziesięcioleci polską wyprawę na Moskwę.  

 

EUSTACHY DASZKIEWICZ

EUSTACHEGO DASZKIEWICZA

WYPRAWA NA MOSKWĘ

1521 r.

POLSKA/LITWA - ROSJA

5:3

Starosta czerkawski - Eustachy Daszkiewicz, postanowił w lecie 1521 r. przedsięwziąć pierwszą od dziesięcioleci, polsko-litewską wyprawę na Moskwę. W tym celu zebrał armię (w tym Kozaków) i sprzymierzył się z chanem tatarskim - Mehmedem I Girejem. Jego atak na stolicę państwa moskiewskiego, był zarówno dla samego księcia Wasyla III, jak i jego poddanych, prawdziwym szokiem. Od dawna bowiem przyzwyczajono się, że wojny toczą się w rejonach nadgranicznych, zaś sama Moskwa z jej potężnymi murami, jest bezpieczna i może nie obawiać się żadnego najazdu (tym bardziej że do żadnego takiego nie doszło już od kilku dekad). Tymczasem Daszkiewicz, ruszył z Czerkas z armią polsko-litewsko-kozacko-tatarską i w bitwie nad rzeką Oką, doszczętnie rozbił siły moskiewskie, wysłane przeciwko niemu przez Wasyla III. Następnie podszedł pod Moskwę i przystąpił do jej oblegania. Wasyl jednak, nie dysponując dużymi siłami w stolicy, postanowił zapłacić Daszkiewiczowi za odejście spod miasta. Przystąpiono więc do negocjacji w wyniku których książę moskiewski musiał zapłacić na tyle duży okup, aby zadowolić wszystkie strony, biorące udział w oblężeniu Moskwy. Gdy dobito targów, Daszkiewicz zwinął oblężenie i wrócił na Litwę.

W wyniku jednak tego ciosu, jakim niewątpliwie było dla księcia Wasyla oblężenie jego stolicy, postanowił on zawrzeć pokój z państwem polsko-litewskim. Król Zygmunt (który nie godził się na zatrzymanie Smoleńska w moskiewskich rękach), postanowił przystać na tę propozycję i 14 września 1522 r. zawarto polsko-litewsko-moskiewski rozejm na 4 lata, w wyniku którego Smoleńsk co prawda nadal pozostawał w granicach Moskwy, ale książę Wasyl nie mógł używać tytułu księcia smoleńskiego. Poza tym granica (prócz Smoleńska), pozostawała taka sama, jak przed wybuchem wojny w 1512 r. W 1526 r. rozejm ten przedłużono o 6 lat, zaś w 1532 r. jeszcze o rok. Kolejna wojna Polski i Litwy z Moskwą, wybuchnie w 1534 r. 

KOZACY PISZĄ LIST DO SUŁTANA TURECKIEGO

"Ty, sułtanie, diable turecki, przeklętego diabła bracie i towarzyszu, samego Lucyfera sekretarzu. Jaki z ciebie do diabła rycerz, jeśli nie umiesz gołą dupą jeża zabić. Twoje wojsko zjada czarcie gówno (...) ty świński pastuchu Wielkiego i Małego Egiptu, świnio armeńska, podolski złodziejaszku, kołczanie tatarski, kacie kamieniecki i błaźnie dla wszystkiego co na ziemi i pod ziemią, szatańskiego węża potomku i chuju zagięty. Świński ty ryju, kobyli zadzie, psie rzeźnika, niechrzczony łbie, kurwa twoja mać (...) Teraz kończymy, daty nie znamy, bo kalendarza nie mamy, miesiąc na niebie, a rok w księgach zapisany, a dzień u nas taki jak i u was, za co możecie w dupę pocałować nas! 

Podpisali: Ataman Koszowy Iwan Sirko ze wszystkimi zaporożcami"

 

 

CDN.