II WOJNA PIRAMIDOWA
(ok. 7 670 r. p.n.e. - ok. 7 370 r. p.n.e.)
WOJNA O MEZOPOTAMIĘ I EGIPT
INANNA ZDOBYWA MEZOPOTAMIĘ
W staro-sumeryjskim poemacie: "Mity Kur", jest zapisane, że armie Enlidów podzieliły się i Ninurta z głównymi siłami, ruszył w kierunku Synaju, natomiast Inanna (i jej kochanek Ninszubur - który dowodził tą armią), skierowała się na tereny Mezopotamii, czyli dawnego Edenu. Wojska Enkidów były tu nieliczne i rozproszone - dowodził nimi Anubis, który jednak dążył do jak najszybszego wycofania się w kierunku Synaju, by tam połączyć siły ze swym dziadkiem Mardukiem. Do jedynej większej bitwy na tym terenie, doszło pod Ur, gdzie wojska Anubisa zostały pokonane (choć nie rozbite), a on sam, na czele swych oddziałów, wycofał się na Synaj. Tymczasem Inanna i Ninszubur bez walki zajmowali kolejne miasta, takie jak: Erech, Badtibira, Zabalam, Adab, Nippur, Kisz i Agad. Po zdobyciu całej Mezopotamii, wojska Inanny skierowały się również na Synaj, gdzie miało dojść do decydującej bitwy.
PIERWSZA BITWA O GÓRĘ HARSAG
To właśnie o tej bitwie głównie opowiada ów sumeryjski poemat: "Mity Kur". Jest to poemat na cześć Ninurty, którego przedstawia jako niezwyciężonego wodza i wyzwoliciela "z niewoli Smoka". Bitwa była zacięta i trwała długo (zapewne kilka miesięcy), a jej wynik do samego końca nie był pewny. Zresztą zarówno jedna jak i druga strona, odnosiła spore sukcesy, jednym z nich na przykład (jak podają "Mity Kur"), było pokonanie oddziałów dowodzonych (lub może wystawionych), przez "boginię" Ereszkigal, siostrę Inanny. A sama Ereszkigal, miała zostać wzięta w niewolę. Był to duży sukces Enkidów, którzy walczyli z niezwykłą wprost determinacją. Do sił Marduka dołączył wówczas również jego ojciec - Enki, który dotąd trzymał się z dala od tego bratobójczego konfliktu. Jednak to właśnie jego odwaga i determinacja (jak jest to zapisane w Mitach), doprowadziła do zwycięstwa armii Enkidów (Marduka) w tej bitwie.
Według sumeryjskiego poematu, wojska Enkiego atakowały z każdej strony, z lądu, morza i powietrza (choć na temat walk powietrznych, nie ma tam zbyt wiele informacji, być może były jedynie dodatkiem do głównego - lądowego, pola walki). Atakowano zarówno w dzień jak i w nocy. Enki jednak nie dowodził głównymi siłami Enkidów, lecz flotą wojenną i oddziałami morskimi.
One to jednak zaważyły na losach Pierwszej Bitwy o Górę Harsag. Armia
Ninurty została poważnie osłabiona i musiała się wycofać na tereny
dzisiejszej Palestyny i Syrii. Tam przygotowywano się do ponownego
uderzenia.
DRUGA BITWA O GÓRĘ HARSAG
Taki stan względnej równowagi (z jasnym podziałem kontrolowanych przez oba rody terenów), utrzymywał się przez dość długi czas (nie wiadomo jednak ile trwał ów "zbrojny pokój", gdyż ani channelingi, ani też "Mity Kur" o tym nie mówią). Wreszcie Ninurta postanowił (po wcześniejszym wzmocnieniu swej armii i połączeniu sił z Inanną), ponownie ruszyć na Harsag, wiedząc że jest to jedyna droga opanowania Egiptu (który był niewątpliwe głównym celem Enlidów, gdyż cała ta wojna wybuchła właśnie o kontrolę nad egipskimi Piramidami, które dotąd sprawował ród Enkiego, natomiast Enlil i Ninurta uważali że to oni powinni władać tym krajem i mieć kontrolę nad Piramidami). Bitwa ta trwała znacznie krócej od poprzedniej, choć zaczęła się dla Enlidów dość niekorzystnie, gdyż dowodzący oddziałami przednimi Ninurty - Szarur, został rozbity i musiał uciekać. Następnie z głównymi siłami uderzył sam Ninurta, któremu udało się wreszcie przerwać pas umocnień Enkidów i ostatecznie zdobyć górę Harsag.
UPADEK ABZU
Główny atak Enlidów szedł oczywiście w kierunku Egiptu, jednak były również i boczne kierunki, jednym z nich była Mezopotamia i dawne tereny Edenu (które zostały opanowane przez Inannę), drugim zaś kierunkiem ataku, była południowa Afryka i stara baza Enkiego w Abzu (gdzie przed wiekami stworzył on pierwszego prymitywnego humanoida - Lu-Lu). Atakiem na Abzu kierował młodszy syn Enlila - Nergal. Szlag pochodu jego wojsk był znaczony śmiercią i zniszczeniem: "Oni spalili ziemię i sprawili, że rzeki spłynęły krwią niewinnych mieszkańców - mężczyzn, kobiet i dzieci", jak opisuje to wydarzenie (w jednym ze swych przekazów) Sitchin. Abzu zostało całkowicie zniszczone, a tereny te zostały oddane we władanie zwycięskiemu Nergalowi. Ci, którym udało się uniknąć rzezi, uciekli w góry, gdzie jednak też nie było bezpiecznie, gdyż rażeni byli z powietrza (prawdopodobnie przez gwiazdoloty Nergala) i z ziemi. Przywódcą ocalałych miał zostać niejaki Azag, który przez pewien czas prowadził z oddziałami Nergala wojnę partyzancką, a potem, skierował się na północ, w stronę Egiptu, by połączyć siły z Enkim i Mardukiem, którzy przygotowywali się do obrony w Wielkiej Piramidzie, zamienioną w prawdziwą twierdzę.
BITWA O EKUR
(OBRONA I UPADEK WIELKIEJ PIRAMIDY)
Bitwa o Ekur (czyli o Wielką Piramidę w dzisiejszej Gizie), była największą z bitew całej tej wojny i zgrupowała wszystkich "bogów" i "boginie" walczących stron. Za Azagiem, na Ekur ruszył także i Nergal, podobnie Inanna ze swym kochankiem Ninszuburem, połączyła się z głównymi siłami Ninurty i Enlila. Obroną piramidy-twierdzy, dowodził sam Enki, wraz z synem Mardukiem, prawnukiem Anubisem i innymi "bogami" z rodu Enkidów. Ninurta postanowił wziąć twierdzę podstępem i nakazał swemu bratankowi (bliźniaczemu bratu Inanny) - Utu, by odciął dopływ wody do piramidy - tak też się stało i wkrótce oblężeni znaleźli się w bardzo trudnym położeniu. Mimo to walczyli dalej, próbując odzyskać kontrolę nad dostępem do rzeki (Nil). Podczas tych walk dochodziło niekiedy do bezpośrednich starć "bogów". Jednym z nich była walka Horusa (który chciał odzyskać kontrolę nad dostępem do Nilu), a samym Ninurtą, podczas którego Horus został bardzo poważnie ranny w oko i dostał się do niewoli.
Jednak Ninurta nie traktował go jak więźnia, wręcz przeciwnie, poprosił na przykład swą ciotkę - Ninhursag (jako szefową służby medycznej Nibiruan), by uratowała oko Horusa. Ta oczywiście się zgodziła, jednak nie poprzestała na tym. Była ponoć bardzo rozgniewana na braci (Enlila i Enkiego), za to że doprowadzili do tej bratobójczej rzezi. To właśnie dzięki jej osobistej mediacji zakończyła się owa II Wojna Piramidowa (ok. 7 370 r. p.n.e.). Najpierw przekonała do pokoju Enlila i Ninurtę, następnie (według Sitchina), stanęła pod murem Wielkiej Piramidy i krzyczała w stronę Enkiego, błagając go by się poddał i zakończył przelew bratniej krwi. Enki w końcu zgodził się skapitulować. Nie wszyscy jednak pragnęli pokoju. Marduk na przykład nie zamierzał się poddawać i z garstką swych zwolenników, postanowił dalej bronić Wielkiej Piramidy. Przeciwko niemu ruszyły wojska Inanny i jej młodszego brata - Adada, którzy to zmusili Marduka do zamknięcia się w jednej z hermetycznych komór Piramidy. Tam też oczekiwali jego kapitulacji, lub ... śmierci (z głodu lub braku powietrza).
Ponieważ Inanna bez wątpienia dążyła do tego drugiego rozwiązania (czego dowodem miało być zastawienie wrót komory wielkim ... głazem), Enki musiał interweniować. Zapowiedział że nie po to Enkidzi złożyli broń, by teraz ich zabijano. Inanna jednak miała w sobie wiele złości i pamiętała zarówno swe dawne uwięzienie przez Anubisa, jak i śmierć Dumuziego. Chciała się zemścić. Wreszcie jednak Ninurta nakazał jej uwolnić Marduka. Gdy otworzono hermetyczne wrota komory, znaleziono na wpół martwego Marduka, którego jednak odratowano. Mimo to zostanie on wraz z jego synem - Nabu, wygnany do "Kraju rogatych bestii" (prawdopodobnie był to ziemie w okolicach Kaukazu).
"BOGINI" NINHURSAG
KONFERENCJA POKOJOWA NA GÓRZE HARSAG
POJEDNANIE RODÓW
Ninhursag dążyła do zwołania wielkiej konferencji pokojowej, na której zostaną rozwiązane wszelkie spory i konflikty pomiędzy dwoma odłamami jednego rodu. Enki musiał przyjąć warunki Enlila, które były gwarantem zachowania pokoju pomiędzy bratnimi rodami. Warunki te jednak nie były zbyt srogie dla pokonanych, co udowodnił sam Enlil, ofiarowując swemu bratu miasto Eridu, leżące na terenach dawnego Edenu. Wobec tego stanowczo zaprotestował Ninurta, nie godząc się początkowo na oddanie miasta w ręce swego stryja, zmienił jednak zdanie, po rozmowie z Ninhursag. Cały Kanaan czyli tereny Palestyny i Syrii, zostały na powrót zwrócone Enlilowi, Ninurcie i innym "bogom" z dynastii Enlidów. Wszystkie miasta Mezopotamii także przeszły we władanie rodu Enlila. Egipt został jednak oddany w ręce syna Enkiego - Ningiszzida (znanego również jako Thot czy Quetzalcoatl). Enlidzi z trudem, ale zaakceptowali jego kandydaturę, jedynie Inanna sprzeciwiła się oddaniu Egiptu w ręce Enkidów, domagając się tamtejszego tronu dla siebie, Enlil jednak odrzucił jej protest.
Piramidy jednak pozostawały pod bezpośrednią kontrolą Enlila, zresztą wówczas już Wielka Piramida, przestała stanowić jakiekolwiek zagrożenie (prawdopodobnie chodzi tutaj o umieszczenie w jej wnętrzu Kryształów Mocy i przekształceniu jej w potężną broń o ogromnej sile), gdyż na polecenie Ninhursag została rozmontowana i stała się "wybebeszoną" skorupą, którą jest po dziś dzień. Ziemią Kanaan miał władać syn Enlila (a ojciec Inanny), Nannar, zaś jego syn Utu został władcą ziem wokół dawnej bazy Nibiruan na górze Moriach, gdzie potem powstanie Jerozolima.
Po zakończeniu obrad konferencji pokojowej wzmocniła się
pozycja rodu Enlidów, jednak Enkidzi też otrzymali kilka kluczowych
pozycji (Abzu zostało zwrócone Enkiemu).Enlil zamieszkał w pałacu,
wzniesionym na górze Mashu w Egipcie, by móc kontrolować Wielką
Piramidę. Nastały czasy pokoju, które przetrwają niecałe 4 000 lat (do
ok. 3 400 r. p.n.e.), gdy Marduk powróci z wygnania i dążąc do
odzyskania władzy i wpływów, zacznie budować ogromną twierdzę-okręt,
która w Biblii nazwana została ... Wieżą Babel. Ale na razie nie
wyprzedzajmy jeszcze faktów.
CDN.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz