ANALIZA NAJKRWAWSZEJ I
NAJBARDZIEJ TOTALITARNEJ TYRANII
W DZIEJACH LUDZKOŚCI
ROZWÓJ MISTYKI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
W STAROŻYTNOŚCI
"GDYBYM MÓWIŁ JĘZYKAMI LUDZI I ANIOŁÓW, A MIŁOŚCI BYM NIE MIAŁ, STAŁBYM SIĘ JAK MIEDŹ BRZĘCZĄCA ALBO CYMBAŁ BRZMIĄCY"
1 LIST DO KORYNTIAN (1 Kor 13)
Nareszcie wracam do siebie. Od dwóch dni jakieś choróbsko tak mnie przybiło do łóżka, że nie byłem w stanie nawet zrobić kilku kroków o własnych siłach. Całe dnie spędzałem w łóżku (do czego nie jestem przyzwyczajony i co budzi we mnie irytację). Ale powoli (głównie dzięki mojej Pani, bez której pomocy pewnie "zdychałbym" i kisił się w łóżku o wiele dłużej) dochodzę do siebie i myślę że już jutro będę w pełni formy (ja dość rzadko choruję, a jeśli już, to trwa to z reguły zaledwie kilka dni) i będę mógł wrócić do swoich obowiązków zawodowych i... do hobby, jakim jest prowadzenie tego bloga. No ale nie o sobie pragnę tutaj pisać - przejdźmy więc do meritum naszego tematu
Mówiąc o chrześcijaństwie w starożytności, musimy oddzielić dwie epoki - pierwsza to czasy samego Jezusa Chrystusa oraz Jego bezpośrednich następców, czyli apostołów i późniejszego pokolenia ich uczniów, a druga to okres począwszy od II wieku po Chrystusie, który charakteryzował się znacznie większą niż wcześniej ascezą, pokutą i wewnętrzną konsolidacją Kościoła, będących nawiązaniem do najróżniejszych przypowieści samego Mistrza. Postaram się zaprezentować to wszystko w wielkim skrócie, bowiem gdybym miał się rozpisywać jedynie nad tym zagadnieniem dotyczącym Jezusa i Jego uczniów, zajęłoby mit ot kilka, albo nawet kilkanaście części tego tematu (który zresztą musiałby wtedy zmienić swą nazwę). Dzieje nauki Chrystusa zawarte są w ewangeliach Marka, Mateusza, Łukasza i Jana (nie licząc oczywiście apokryfów m.in.: Tomasza, Judasza czy Marii Magdaleny). We wszystkich tych czterech ewangeliach, na plan pierwszy wysuwa się słowo: "Kyrios" czyli "Pan". Jest to najpopularniejsze słowo używane we wszystkich ewangeliach, stąd można przyjąć że było używane również w czasach Jezusa bezpośrednio do Jego osoby. Było to bowiem określenie w tamtych czasach neutralne politycznie (w przeciwieństwie np. do Mesjasza), a pierwszym zwrotem gmin chrześcijańskich (prawdopodobnie także jeszcze w czasach samego Jezusa), były słowa: "Jezus (Chrystus) jest Panem".
Kolejnym określeniem, jakie spotykamy w ewangeliach (z informacją że używał ich sam Jezus), są słowa: "Syn Człowieczy". To stwierdzenie również jest neutralne politycznie i pierwotnie zostało umieszczone w Księdze Daniela (Dn. 7, 13-14): "Patrzałem w nocnych widzeniach, a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie". Kolejnym określeniem Jezusa Chrystusa (za co m.in.: został oskarżony o bluźnierstwo i skazany na śmierć), były słowa: "Syn Boży" (J18, 33-37: "Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: "Czy Ty jesteś Królem Żydowskim?". Jezus odpowiedział: "Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie. Piłat odparł: "Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?" Odpowiedział Jezus: "Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi, biliby się abym nie został wydany Żydom (...) Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie"). Był też i inne, mniej popularne określenia postaci Chrystusa, jak: "Nauczyciel", "Syn Dawida", "Prorok", "Rabbi" czy "Zbawca".
Jezus Chrystus ze swymi naukami zwracał się bezpośrednio przede wszystkim do Żydów (bardzo rzadko do pogan, czyli do Rzymian). ale jeśli już to czynił, nikogo przy tym nie dyskryminował - podczas Jego nauk byli obecni zarówno mężczyźni jak i kobiety (co również było dla ówczesnych Żydów powodem oburzenia, bowiem nie przystoiło rabbiemu, za jakiego uznawali Jezusa, Jego uczniowie, rozmawiać z kobietami). Kobiety też, należały bodajże do najgorliwszych uczennic Mistrza, i trwały przy krzyżu w sytuacji gdy uczniowie (w obawie o swoje życie), rozpierzchli się i ukryli (prócz Józefa z Arymatei), a św. Piotr nawet wyparł się swego Nauczyciela. Jezus przestrzegał zasad religii mojżeszowej, ale nie czynił tego w sposób dogmatyczny (spotykał się z kobietami nawet podczas szabasu, nie krytykował cudzołożnic, a odpuszczał im grzechy - co również budziło niesmak. W czasach nauk Jezusa (które jak wiemy z Ewangelii św. Jana trwały "Trzy Paschy" - czyli trzy lata), Chrystus nauczał o zbawieniu duszy i jednocześnie zezwalał swym uczniom na zabawy, odbywanie hucznych biesiad i nie ma też dowodów że głosił umartwianie się i ascezę (jeszcze na początku II wieku w gminach chrześcijańskich, wiedziano że Jezus Chrystus - Mistrz i Nauczyciel, nie głosił ascezy. Zaczęło się to zmieniać na poważnie ok. 140 r.). Czasy działalności misyjnej Jezusa, przypadają na lata 27-30 (a to z tego względu, że Jan Chrzciciel oficjalnie rozpoczął swoją działalność jesienią 28 r. - "Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara" (Łk. 3,1-2). Z tymże iż w Syrii, ojczyźnie św. Łukasza, skąd pochodzi informacja o ukrzyżowaniu i śmierci Jezusa, rok zaczynano na przełomie września i października, dlatego też "piętnasty rok rządów Tyberiusza", zaczynałby się tam w październiku 27 r. i wówczas też zapewne swoją działalność rozpoczął Jan Chrzciciel, a wkrótce potem Jezus). Szerzej o naukach Jezusa Chrystusa opowiem w temacie: "Chrześcijanie i Żydzi, czyli jak doszło do podziału?" Miał zostać zabity na krzyżu dnia 8 kwietnia 30 r. Przyjmuje się że Jezus miał wówczas ok. 4 r. p.n.e. (podaje się również datę 5, 6 lub nawet 7 r. p.n.e.).
PIOTR APOSTOŁ
Po śmierci Mistrza, pozostali Jego uczniowie (którzy w większości należeli do warstw ubogich - rybaków lub poborców podatkowych), w tym bardzo wiele kobiet. Wszyscy oni zostali teraz powołani do "łowienia ludzi" (czyli nauczania "Dobrej Nowiny Pomazańca Bożego") zamiast, jak dotąd - ryb. Pierwszym, który miał zjednoczyć społeczność Nazarejczyków (jak pierwotnie Żydzi jerozolimscy zwali chrześcijan), był apostoł Piotr, który jeszcze w tym samym 30 r. miał wygłosić płomienną mowę do skupionych w jednym z domostw w Jerozolimie - Galilejczyków (kolejne słowo, jakim Żydzi nazywali pierwszych chrześcijan), w którym namawiał ich by pokutowali i dali się ochrzcić, jak uczynił ich Mistrz - by oczyścić się ze swoich grzechów. Stwierdził że Jezus był Kyrios i Christos (czyli Panem i Pomazańcem, Mesjaszem). Bardzo szybko pod jego przewodem, liczba wiernych wzrosła (w Jerozolimie, gdyż tylko tam ograniczała się początkowo nauka Nazarejczyków), do 5 000 wiernych mężczyzn (nie licząc kobiet - gdyż wówczas liczby kobiet nie uważano za godną odnotowania). Ok. 35 r. nawrócony na chrześcijaństwo został Szaweł z Tarsu, czyli późniejszy św. Paweł. Działalność misyjna pierwszych apostołów, ograniczała się jedynie do nawracania samych Żydów (udało im się na przełomie lat 30-49, nawrócić wielu wpływowych faryzeuszy jak i sadyceuszy), lecz wychodzili również ze swymi naukami do pogan jerozolimskich - jak choćby Rzymianina Korneliusza z Cezarei, który stał się bodajże pierwszym poganinem, nawróconym na chrześcijaństwo).
Co ciekawe, przyjęcie nauki Chrystusowej, wcale nie musiało oznaczać wyrzeczenia się judaizmu, gdyż w pierwszym okresie (30-36 r.) zarówno św. Piotr, jak i inni Nazarejczycy uczęszczali do Świątyni Jerozolimskiej na modlitwy (z tym że tworzyli tam własną, wyodrębnioną grupę, gromadząc się w portyku Salomona). Dodatkowo codziennie zbierano się w domach prywatnych, na "łamanie się chlebem" i wspólne posiłki współwyznawców. Fundamentem tej wspólnoty, było wówczas oczekiwanie na zapowiedziane przez Mistrza - ponowne Jego przyjście, jako Mesjasza i Zbawiciela ludzkości. Wiara w Mesjasza pojawiła się w Palestynie po jej podboju przez Rzymian Pompejusza Wielkiego w 63 r. p.n.e. Wówczas to ponownie zaczęto wyczekiwać Mesjasza, który odtworzy "mesjańskie królestwo". Do tego celu prowadziła pokuta i skrucha, okazywana przez pobożnych Żydów, z tym że często owego mesjasza utożsamiano z prorokiem Eliaszem. Tą samą drogą kroczyli również pierwsi chrześcijanie, oczekując ponownego przyjścia swego mistrza - Jezusa Chrystusa. W okresie lat 32-36 trzykrotnie aresztowano apostoła Piotra i Jana, za każdym razem decyzję w sprawie aresztowania wydawał arcykapłan Świątyni - Kajfasz, który obawiał się rodzącej się wiary w "Zmartwychwstałego Mesjasza Jezusa z Nazaretu", oraz wybuchu zamieszek ulicznych na tle religijnym. Trzykrotnie jednak po krótkim czasie pobytu w lochach, byli zwalniani (również dzięki presji ludu). Do pierwszego morderstwa na pierwszych apostołach, doszło dopiero w 36 r. do tego czasu były już uformowane pierwsze zręby wspólnoty chrystusowej pod przewodnictwem apostoła Piotra, Jakuba (będącego najprawdopodobniej bratem Jezusa), Jana, Pawła (ta czwórka uważana jest za "filary Chrystusowej religii" i Barnaby.
CDN.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz