II IMPERIUM ATLANTYDY
Cz. II
TEOKRACJA "SYNÓW BELIALA"
RZĄDY PATRIARCHÓW
ok. 50 712 - ok. 40 000 r. p.n.e.
Alto (według Edgara Cayce'a), miał być pierwszym patriarchą zakonu "Synów Beliala", który władał całą Atlantydą. Odtąd przez ponad 10 000 lat Atlantyda stanie się teokracją, rządzoną przez kapłanów, wybieranych spośród najwyższych władz zakonu, którzy przybierali tytuł patriarchów. Jest to okres, o którym wiadomo stosunkowo niewiele, jako że zarówno same channelingi, jaki zapiski Ceyce'a, skupiają się głównie na okresie późniejszym - tzw.: okresie "Złotego Wieku" Atlantydy, w którym władza kapłanów została znacznie ograniczona, a przywódcami wyspy zostali dziedziczni monarchowie z I dynastii Atlantydy, pochodzący z rodu Torvallów (począwszy od pierwszego "białego" króla wyspy - Torvalla). Nie znaczy to jednak że zakon "Synów Beliala" ucierpiał na tej zmianie. Ograniczono jedynie władzę i pozycję kapłanów, lecz nie zmieniło to w żadnym wypadku podstaw religii zakonu. Zmiana polegała więc na tym, że odtąd to królowie będą dzierżyli tytuł "patriarchy". Stanie się to jednak dopiero ok. 40 000 r. p.n.e.
Tymczasem Alto wprowadził pierwsze fundamentalne zmiany tak w strukturze państwowej, jak i społeczno-religijnej kraju. Jedną z kluczowych, wręcz najważniejszych zmian (które potem m.in.: doprowadzą do wielkiego powstania niewolników na wyspie), będzie zakaz sprawowania funkcji kapłańskich przez kobiety. Po przejęciu władzy przez zakon i po tej dacie (50 712 r. p.n.e.?), nie występują już na Atlantydzie kapłanki. Wprowadzono też bardzo drastyczne kary, w przypadku niepodporządkowania się nowym prawom - czyli ulegania wpływom dawnej religii ("Jedno Prawo"), przez ukrywających się kapłanów, głoszenia jakichkolwiek publicznych kazań poza świątyniami, nieprzestrzegania surowego prawa zakonnego (ścisła segregacja kobiet i mężczyzn), oraz właśnie kapłaństwa kobiet. Niszczono wszelkie ślady dawnej religii i kultów, lecz jednocześnie...trwała odbudowa tak samej stolicy, jak i innych miast, które uległy zniszczeniu podczas II rebelii "Synów Beliala". Wkrótce Atlantyda odzyskała dawne piękno, choć nie wszystko odbudowano (jak na przykład Błękitnej Świątyni z II Sfery). A co najważniejsze (i co przyniosło ludziom dużą ulgę), wybito wreszcie zwierzęce potwory, kończąc tym samym wojnę ze zwierzętami.
MERUVIA
STOLICA ZAKONU
Prócz odbudowy stolicy i innych miast Imperium ze zniszczeń wojennych, zakon "Synów Beliala", przystąpił w tym czasie do stworzenia miasta zakonnego, które byłoby nowym centrum religijnym Atlantydy, podobnym do dawnego Atla-Ra. Rozpoczęto więc budowę miasta świątynnego - Meruvii, w której wzniesiono wielką świątynię zakonu "Synów Beliala", zwaną: "Świątynią Oczyszczenia". Była ona ukształtowana w formie sześciokąta a każdy z jej boków stanowił drogę wiodącą ku świątyni. Powstała ona w podzięce "bogom" za zwycięstwo w wojnie ze zwierzętami. Tam kształcono nowych kapłanów, tam też rozpoczęto badania nad ulepszaniem nowych rodzajów broni, tam stworzono kryształy. Kryształy generowały wielką energię i mogły być użyte zarówno do celów medycznych, komunikacyjnych, grzewczych, oświetleniowych i przesyłowych jak i destrukcyjnych - niszczących. Polegało to na tym że w kryształach kumulowała się energia słoneczna (pozyskiwana bezpośrednio ze słońca, dzięki technologii Atlantów), jak i energia księżyca oraz innych gwiazd. We wnętrzu tych kryształów, odbywał się nieustanny magiel energetyczny. Tworzyło to z nich zarówno pożądane źródło światła, ciepła, a nawet dźwięku (za ich pomocą "odtwarzano" muzykę oraz fotografowano i przesyłano obrazy, także te będące za ścianą). Cała potęga II Imperium Atlantydy oparta była na technologii wykorzystania i przetwarzania energii kryształów. Świątynia przetrwała aż do zagłady wyspy i jej zatonięcia w oceanie (ok. 12 500 r. p.n.e.).
BUNT i WIELKIE
POWSTANIE NIEWOLNIKÓW
ATLANT - LYSSAR
W tym też okresie (ok. 47 000 r. p.n.e.), wybuchło na Atlantydzie wielkie powstanie niewolników. Powstanie było efektem powszechnego sprzeciwu czerwonoskórych mieszkańców Atlantydy, którym albo nie udało się ewakuować z wyspy w czasie II rebelii "Synów Beliala", albo też z własnej woli pozostali oni na Atlantydzie. Wszyscy czerwonoskórzy mieszkańcy wyspy, bez względu na to czy wywodzili się od Praturańczyków, Prasemitów, Rmoahalów, Tlawatlów czy Tolteków (ostatnich władców wyspy), po przejęciu władzy przez zakon "Synów Beliala" (złożony w ogromnej mierze z białej ludności - dawnych uciekinierów z planety Malona, czy przybyszów z Alpha Centauri oraz Syriusza), zostali oni zamienieni w niewolników. Czerwonoskórzy utracili wszelkie prawa polityczne i społeczne, stali się własnością nowych białych panów Atlantydy. Dawni mieszkańcy wyspy, którzy do niedawna sami posiadali niewolników i częstokroć wywodzili się z wpływowych kapłańskich rodzin ("Jedno Prawo"), sami teraz (lub ich potomstwo), stali się niewolnikami nowej kapłańskiej elity, która stosowała wobec nich ogromny ucisk.
Na czele buntu i późniejszego powstania, które przerodziło się w wojnę niewolniczą, miał stanąć (według Edgara Cayce'a), niejaki LYSSAR. Nie był on jednak niewolnikiem, lecz wolnym, białym człowiekiem i sam początkowo posiadał wielu niewolników. Następnie uwolnił ich wszystkich i rozpoczął próbę zniesienia niewolnictwa na wyspie i równouprawnienia pozostałej czerwonoskórej ludności z nowymi władcami. Nie udało mu się to, lecz swym działaniem zyskał taką popularność wśród niewolników, że ci ogłosili go swym przywódcą, a potem...królem. Przyjął więc dawny tytuł królewski - ATLANTA i stanął na czele buntu. Według Cayce'a, miał niebieskie oczy i białą skórę. Wzniecił bunt do którego bardzo szybko dołączali niewolnicy z innych dzielnic państwa. Ruszył z tą nowo stworzoną armią niewolniczą ku centrum kraju, tam planował stworzyć nowe państwo, w którym wolność uzyskają wszyscy dawni niewolnicy. Rozpoczął też tam budowę miasta-stolicy, którą nazwano - EMERAD (zwane również "Małą Atlantydą"). Nowy władca poślubił też jedną z wyzwolonych tolteckich kobiet o imieniu - KAATIDE. Stworzył też silną armię, zdolną opierać się atakom sił zbrojnych zakonu. W jego armii służyli tak mężczyźni jak i kobiety.
EMERAD
("MAŁA ATLANTYDA")
Udało się powstańcom opanować całą prowincję PEOS. Przeprowadzili też kilka mniej lub bardziej udanych prób ataku na dwie pozostałe prowincje - SUS i ALTĘ, jednak nie udało im się ich opanować. Powstanie trwało dość krótko ok. 30 lat (co w porównaniu z ówczesną długością życia Atlantów, która przekraczała 1000 lat, nie było zbyt długim okresem czasu). Wiadomo jedynie że powstańcy ponieśli klęskę w ziemi Peos, oraz że po rocznym oblężeniu upadło - Emerad. Nic nie wiadomo o losach Lyssara i jego małżonki po zakończeniu buntu. Natomiast pozostałych przy życiu zbuntowanych niewolników, ukarano bardzo brutalnie - pozbawiając ich ciała krwi.
W późniejszych latach (po 25 000 r. p.n.e.), już po wprowadzeniu "Odnowy Religijnej" kapłana Ozyrysa, wybuchnie kolejne powstanie (tym razem jednak białej ludności wyspy), które zakończy się deportacją buntowników na ziemie dzisiejszej Grecji - jako IONÓW (co znaczyło - buntowników). Tak narodzi się historia antycznej Grecji.
CDN.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz