SERBIA POD WŁADZĄ TAJNYCH SŁUŻB SPECJALNYCH - Cz. I

O TYM, JAK TO SERBIA

KONTROLOWANA BYŁA PRZEZ

PRZESTĘPCZĄ, TAJNĄ ORGANIZACJĘ,

KTÓRA CAŁKOWICIE

PODPORZĄDKOWAŁA SOBIE KRAJ

Oglądając wygłupy "Ubywateli RP" i wielu innych ludzi, całkowicie zwiedzionych przez byłe tajne służby Polski Ludowej, na myśl mi przyszła Serbia, sprzed wybuchu I Wojny Światowej. Zdałem sobie oto sprawę, że podobnie jak było u nas za komuny (i postkomuny, w tzw.: III RP, w zasadzie aż po dziś dzień), tak i wówczas państwo serbskie było całkowicie kontrolowane przez tajną służbę specjalną, mającą ewidentne znamiona organizacji przestępczej (podobnie jak nasze UB, SB czy WSI). Tajna, zakonspirowana organizacja polityczno-mafijna trzęsła całym tamtejszym państwem, dokonując mordów politycznych, zamachów stanu i realnie kształtując serbską politykę (tak wewnętrzną jak i zagraniczną). Mam tutaj oczywiście na myśli tzw.: "Czarną Rękę". W tym oto temacie pragnę zaprezentować najbardziej spektakularne jej akcje, aby ukazać stopień podległości państwa serbskiego klice kilku oficerów (i kontrolowanych przez nich żołnierzy), którzy w konsekwencji doprowadzili do wybuchu I Wojny Światowej. Nim jednak przejdę do samej organizacji i jej działań, najpierw słowo wstępu na temat samych dziejów Serbii.

 DZIEJE SERBII

Pierwotnie tereny dzisiejszej Serbii (a także Bośni, Chorwacji i Słowenii) zamieszkiwał lud Ilirów. Było to Scyto-słowiańskie związek plemienny, podzielony na wiele mniejszych i większych plemion, którzy zasiedlili ziemie dawnej Jugosławii od. ok. 4000 r. p.n.e. (wcześniej na tych ziemiach żyli niesłowiańscy Ilmerowie i Wenetowie, posiadający haplogrupę I2, którzy następnie zostali wchłonięci do plemion Scyto-słowiańskich. Zachowała się nawet w dość dobrym stanie osada w Lepenskim Virze, datowana właśnie na okres 6000 - 5000 r. p.n.e., czyli jeszcze przed przybyciem na te ziemie Słowian. 85 budynków, uszeregowanych na planie trapczowym, z tajemniczymi znakami, wyrytymi w kamieniu). Migracja Słowian z rejonu Karpat, była w tym czasie dość powolna, gdyż opanowano cały teren dawnej Jugosławii dopiero ok. 1200 r. p.n.e. i dopiero wówczas można mówić o Scyto-słowiańskim ludzie Ilirów. Było to bowiem plemię (a raczej grupa wielu mniejszych plemion), które cechowało się trochę odmiennymi od reszty słowiańskich ludów zwyczajami, bowiem w przeciwieństwie do nich, Ilirowie wprowadzili system matriarchalny, w przeciwieństwie do bardzo rozbudowanego (szczególnie u Lechitów i Celtów) systemu patriarchalnego, z dominującą rolą ojca rodu. Wśród Ilirów dość dużą rolę odgrywały matki i potem królowe. Oczywiście najważniejszą grupą była arystokracja plemienna i wojowie, strzegący osad, ale kobiety odgrywały ważne role jako kapłanki i władczynie (o czym świadczy chociażby sławna królowa Teuta, władczyni pirackiego państwa Ilirów, które stanowiło duży problem dla żeglugi morskiej na Morzu Adriatyckim i Jońskim. Rzymianie toczyli z królową Teutą wojnę w latach 229-228 p.n.e. zakończoną likwidacją jej pirackiej floty i zmuszeniem Ilirów do płacenia corocznego trybutu). 

Od 219 r. p.n.e. trwa natomiast systematyczny podbój tego kraju jak i wysp iliryjskich, który kończy się oficjalnie w 167 r. p.n.e. gdy powstaje rzymska prowincja Illyricum ze stolicą w nowo wybudowanej nadmorskiej Salonie, a kraj przechodzi pod całkowite władanie Rzymu. Jak pisał Herodot o Ilirach i Trakach (również Scyto-słowiański lud): "Dziewiczości córek nie pilnują, tylko pozwalają im wdawać się, z jakim chcą mężczyzną, ale ostro strzegą żon (...) Być bezczynnym uważa się u nich za rzecz najpiękniejszą, a uprawiać ziemię za nader zniesławiającą. Żyć z wojny i rabunku - za najlepszą". Nim jednak jeszcze Rzymianie zapanowali nad Ilirią, doszło do kolejnego zmieszania ludów, gdy ok. 400 r. p.n.e. na te tereny przybyli Celtowie, którzy podporządkowali sobie wiele iliryjskich plemion, osiedli tam i złączyli się z nimi. tak oto powstali Celto-Ilirowie, to właśnie Celtowie założyli jeden z największych grodów na tym obszarze - Singidunum (czyli dzisiejszy Belgrad). Z początkiem IV wieku, na iliryjskich wybrzeżach zakładane są greckie kolonie (jak na przykład Isa na wyspie Visu, Faros na wyspie Hvar, Korkira na wyspie Koreuli, Traugurion, Heraklea, Epidamnos i Apollonia), co powoduje zwiększenie wymiany handlowej, wzbogacenia i wzrostu zaludnienia ludności iliryjskiej, a co za tym idzie zwiększenie się liczby iliryjskich grodów. Kontakt z Grekami spowodował, że Ilirowie również zapragnęli żyć tak jak oni. Ci bardziej majętni, zaczęli teraz otaczać się zbytkownymi przedmiotami, a nawet nabywać prywatnych niewolników do prac, których sami nie pragnęli już wykonywać. 

Wciąż jednak nie byli jednym, zjednoczonym ludem, lecz dzielili się na szereg mniejszych plemion (co trafnie opisał Herodot, dodając że przez to właśnie są słabi). Pierwszą próbę zjednoczenia plemion iliryjskich, podjął niejaki Bardylis, którego plemię miało swe siedziby wokół Jeziora Ochrydzkiego (w tamtym czasie zwało się ono Jeziorem Lychnitis), panujący w latach 395-358 p.n.e., który w 392 r. p.n.e. podporządkował sobie nawet Macedonię, a w 383 r. p.n.e. odebrał Macedończykom znaczne połacie kraju, ostatecznie został pokonany i zabity w 358 r. p.n.e. przez króla Macedonii - Filipa II (ojca Aleksandra Macedońskiego) i tak rozpadło się pierwsze państwo iliryjskie. W latach 250-231 p.n.e. ponownie Ilirów zjednoczył król Agron, który stworzył państwo pirackie, podbijając greckie kolonie wyspiarskie na wybrzeżu iliryjskim, a po jego śmierci władzę odziedziczyła jego żona, wspomniana wyżej Teuta, która panowała w latach 231-217 p.n.e. W 168 r. p.n.e. Rzymianie zrzucili z tronu ostatniego władcę iliryjskiego - Pleurata, i podporządkowali sobie kraj (głównie tereny nad-adriatyckie, wraz z wyspami, resztę ziemi bowiem opanują dopiero w całości w roku 33 p.n.e. za Oktawiana Augusta. Odtąd następuje już systematyczna rzymska kolonizacja i romanizacja tej prowincji. Z tej prowincji pochodziło też kilku rzymskich cesarzy, jak choćby Klaudiusz II (panujący w latach 268-270), Aurelian (270-275), Probus (276-282), Dioklecjan (284-305) i Maksymian (286-310). Iliria pozostała rzymską, a następnie bizantyjską prowincją przez kolejnych kilka wieków, aż do czasu ponownego najazdu Słowian na te tereny.

Słowianie pojawili się w Ilirii po raz pierwszy od wieków, dopiero w 545 r. pustosząc do 550 r. całe Bałkany. W 551 r. pod Adrianopolem armia bizantyjska poniosła druzgocącą klęskę z rąk najezdniczych Słowian, co spowodowało że cesarz Justynian I Wielki, zgodził się aby osiedli oni na wyludnionych i zniszczonych (przez siebie) ziemiach, w granicach cesarstwa, jako sojusznicy. W ciągu VI i VII wieku plemiona słowiańskie, napływające z terenów północnych, ponownie opanowały większą część dawniejszej Ilirii, oraz ziemie dzisiejszej Serbii, Macedonii i zachodniej części Bułgarii, wypierając stamtąd władzę Bizancjum. Dawna Iliria, w czasach rzymskich, kraj niezwykle ludny i bogaty, w VI wieku przypominał praktycznie wyludnioną pustynię. Wymarłe miasta budziły grozę (efekt ciągłych wojen i najazdów, także słowiańskich). Dawna ludność rzymska, która jeszcze pozostała na tych ziemiach, podporządkowała się władzy przybyłych Słowian. Zasięg słowiańskiego osadnictwa do VII wieku stanowił rejon jeziora Ochrydzkiego, w VIII wieku zaś słowiańska ekspansja sięgnęła Grecji, której ziemie także w dużej części opanowano (szczególnie ziemie Grecji północnej i środkowej). Doszło nawet do tego, że armia bizantyjska, stacjonująca w Grecji (na kontrolowanych jeszcze przez Bizancjum terenach), była w połowie... pochodzenia słowiańskiego. Słowianie nacierali na Bałkany od zachodu, natomiast od wschodu parli Bułgarzy, plemię pochodzenia huńskiego, którzy w 681 r. założyli swoje państwo po dwóch brzegach Dunaju (ze stolicą w Plisce, która co prawda była słabo zurbanizowana, ale terytorialnie znacznie rozleglejsza od stolicy Imperium Bizantyjskiego - Konstantynopola), z biegiem dziesięcioleci znacznie je rozszerzając.

W latach 60-tych VI wieku nad środkowy Dunaj przybyło z Azji mongolskie plemię Awarów, które w 567 r. (niszcząc państwo Gepidów), założyli swój własny chanat. Rozpoczęli oni zdobywanie kolejnych ziem na słowiańskich plemionach, zmuszając ich do ucieczki na inne tereny (głównie właśnie na Bałkany). Ich łupieskie zagony dosięgały zarówno Chrobację jak i Lechię. Awarowie nie założyli stolicy, a raczej obóz wojskowy w dorzeczy Dunaju i Cisy, który nazwano Ringiem, stamtąd szły łupieskie zagony awarskie na Europę Środkową. Kres istnienia państwa awarskiego położyła dopiero inwazja Franków Karola Wielkiego w latach 791 i 796 (w którym to roku Frankowie zdobyli Ring, ostatecznie niszcząc Chanat Awarski), resztą opanowanych przez nich ziem (do Cisy) zajęli Bułgarzy. W czasie tych wędrówek ludów, w początkach VII wieku, na terenach dzisiejszej Serbii pojawiło się lechickie plemię Serbów (prof. Łowmiański twierdził że Serbowie pierwotnie pochodzili z Wielkopolski i że byli częścią... plemienia Polan, podobnie jak część Polan podzieliwszy się, ruszyła nad Dniepr, gdzie założono Kijów). Pisarze bizantyjscy często zajmowali się ustrojem politycznym plemion słowiańskich (szczególnie na Bałkanach, który to teren stanowił obszar zainteresowania Konstantynopola), jak choćby Prokopiusz z Cezarei, który pisał: "Sklawinowie (...) nie podlegają władzy jednego człowieka, lecz od dawna żyją w ludowładztwie, i dlatego każde szczęście i nieszczęście w ich życiu jest dla nich wspólną sprawą (...) są rośli i niezwykle silni", czy Pseudo-Maurycjusz: "Plemiona (...) Sklawinów podobny mają sposób życia oraz postępowania i są nawykłe do wolności, nie pozwalają się w żaden sposób ujarzmić ani opanować a szczególnie na własnej ziemi. Są bardzo liczni i wytrwali, znoszą łatwo upał, zimno i słotę".

Natomiast Serbowie po przybyciu nad Dunaj, znów się podzielili na dwa plemiona Bośniaków i Raszan, rozdzielone rzeką Driną (nie mówiąc już o mniejszych plemionach słowiańskich na tych terenach, takich jak Narentanie i Zahumlanie (dzisiejsza Hercegowina) oraz Trawunanie i Duklanie (Czarnogóra), ale to właśnie Raszanie stali się przodkami dzisiejszych Serbów. To właśnie oni (jako pierwsi wśród Słowian Bałkańskich), wprowadzili w swym państwie (na początku IX wieku) władzę książęcą (początkowo wybieralną, potem dziedziczną). Założycielem pierwszej dynastii miał zostać niejaki Wyczesław, po nim zaś panowali jego synowie i wnukowie: Radosław, Prosigoj i Włastimir. Ten ostatni (panujący w latach ok. 825-855 r.), miał doprowadzić do centralizacji państwa serbskiego i dziedziczności władzy w rękach dynastii Wyczesławiczów. Za jego i jego syna (Mutimira, który panował w latach 855-891) rządów, Serbia stała się prawdziwym lokalnym mocarstwem, choć zagrożenie stanowiło potężne Carstwo Bułgarskie, z którym sąsiadowała Serbia od wschodu. Mutimir był też pierwszym chrześcijańskim władcą Serbii (ochrzcił się prawdopodobnie ok. 879 r.). Po śmierci jednak Mutimira, nastąpił rozpad państwa, pomiędzy jego synów, który doprowadził do politycznego podporządkowania podzielonego kraju Bułgarii. Skłóconych książąt pokonał (ok. 893 r.) niejaki Piotr Gojniković, który planował założyć drugą dynastię, jednak plany te pokrzyżował mu car Bułgarii - Symeon Wielki (jeden z największych władców bułgarskich w historii), pokonując armię serbską w bitwie pod Anchialem w 917 r., co spowodowało całkowite podporządkowanie Serbii Bułgarom i osadzenie na serbskim tronie posłusznego Symeonowi - Pawła Branovicia. Jednak w 920 r. cesarz bizantyjski Roman I Lekapen interweniował zbrojnie w Serbii, usunął z tronu Branovicia i osadził tam swojego lennika - Zachariasza Pribislavovicia, co spowodowało że ostatecznie Symeon ponownie najechał Serbię w 924 r. pokonał Zachariasza w bitwie, opanował cały kraj i włączył go jako swoją prowincję w granice Wielkiej Bułgarii (a wówczas granice Bułgarii sięgały Dunaju i Aluty na północy, Morza Adriatyckiego na zachodzie, Salonik i Larisy w Grecji na południu - te miasta jednak pozostawały pod władzą Bizancjum - oraz Morza Czarnego na wschodzie)

CDN.